Artykuły

31. Krakowskie Reminiscencje Teatralne podsumowuje Joanna Targoń w Gazecie Wyborczej - Kraków.

Rzeczywistość, fikcja, wyobraźnia - to słowa najczęściej powtarzane podczas zakończonych w niedzielną noc Krakowskich Reminiscencji Teatralnych.

Teatr Alvisa Hermanisa z Rygi zachęcał do "wspólnego czytania książki z pomocą wyobraźni". Żadnych dekoracji ani kostiumów, świateł, iluzji. Tylko biała podłoga, krzesła, książki, wanna, stół - no i aktorzy. I wyobraźnia reżysera, którą zaraził widzów, tak że po trzyipółgodzinnym przedstawieniu "Lodu" zgotowali ryskiemu zespołowi długą owację na stojąco. Zespół Cezarisa Grauzinisa z Wilna też się starał - z mniejszym powodzeniem - nakłonić publiczność do użycia wyobraźni. Pięcioro młodych aktorów w jednakowych garniturach, pięć biurowych krzeseł i historia tajemniczej Anny, właścicielki kilkunastu alternatywnych życiorysów. Do uruchomienia wyobraźni zmusiła nas też Magda Ostrokólska, która w "Autobusie" zaproponowała teatr z aktorami obecnymi jedynie głosem, słuchowisko ilustrowane prawie nieruchomymi, wyświetlanymi na ekranie obrazami.

Teatr dzisiejszy nie zadowala się tylko teatralnymi środkami; czerpie obficie z innych dziedzin sztuki. W "Andorra. Babylon" żywi aktorzy prowadzili dialog ze sfilmowanymi, wyświetlanymi na ekranie. W "Delirium" klienci nocnego baru komunikowali się ze sobą precyzyjnie skomponowanymi gestami, piosenkami, monologami i dziwnym tańcem, a zespół Komuny Otwock zastanawiał się nad "Przyszłością świata" oraz sensem terroryzmu i anarchii przy energetycznej, ostrej muzyce i bębnach nadających rytm skandowaniu aktorów. Akcję "From Poland with Love" Łaźni Nowej przerywały i komentowały piosenki, zaś "Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną" z Piwnicy przy Krypcie całkiem zgrabnie podszywała się pod koncert hiphopowy uatrakcyjniony wyborami miss "Dnia bez ruska". Dziesięć przedstawień, które choć wykraczały w różny sposób poza - bardzo rozciągliwe - granice teatru, nie przestawały być teatrem. Często znakomitym