Bóg nas kocha
"Zazdrosna miłość, czyli historia niewierności", gościnnie na scenach Starego Teatru i Teatru im. Słowackiego w Krakowie. Pisze Joanna Targoń w Gazecie Wyborczej-Kraków.
"Zazdrosna miłość" to spektakl radosny i optymistyczny.
Bóg nas kocha bez względu na wszystko - takie optymistyczne przesłanie niesie musical "Zazdrosna miłość, czyli historia niewierności", zagrany dwa razy w Starym Teatrze tydzień temu i wczoraj w Teatrze im. Słowackiego.
Choć historia proroka Ozeasza i nierządnicy Gomer wzięta jest z Biblii, a jej tłem są dzieje Izraela w momencie zagrożenia przez Asyryjczyków, na scenie nie jest historycznie. Jest współcześnie, bo przygotowany przez krakowskich dominikanów musical ma, jak to biblijne przypowieści, służyć nam jako przykład i nauka. Prorok Ozeasz jest młodym, zwyczajnie wyglądającym chłopcem.
Prorok jest samotny, niezrozumiany przez Izraelitów, którzy z pragmatycznych powodów oddalają się od Jahwe. Trzeba zawrzeć przymierze przeciw wrogowi, przyjąć więc cudzą wiarę i obyczaje. A że ta wiara pozwala na więcej niż surowy Bóg Izraela, tym lepiej i przyjemniej.
Ale Jahwe każe Ozeaszowi ożenić się z nierządnicą Gomer, aby tym dać ludowi do zrozumienia, że kocha swój lud bez względu na jego zdrady. Lud w końcu się opamiętuje i powraca do wiary. Ozeasz i Gomer żyją długo i szczęśliwie i wszyscy śpiewają radosne "Alleluja". Cały spektakl jest radosny - dzięki muzyce właśnie, granej i śpiewanej z wigorem. Muzyka to prosta, melodyjna, trochę soulowa. Nawet poważniejsze fragmenty brzmią radośnie. Sceny aktorskie są skromne i statyczne - ale i materiału do grania nie ma w nich wiele. Nie pokazuje się nam przecież w "Zazdrosnej miłości" skomplikowanych wewnętrznie ludzi, ale przykłady, które mają skłonić do namysłu nad stosunkiem do wiary. I jak to zwykle w przedstawieniach biblijnych czy religijnych bywa i bywało, ożywienie wprowadzają zabawne intermedia. Tutaj są to dowcipne sceny z aniołami, które interweniują na ziemi w imieniu Jahwe.
