Artykuły

Zaprosiłem panów w celu zakomu­nikowania im arcyniemiłej no­winy: jedzie do nas rewizor! - tymi słowami Paweł Sanakiewicz rozpo­czął premierowe przedstawienie "Rewizora" wg Gogola.

Do małego miasteczka, w którym rządzi banda urzędniczych łapów-karzy, ma zjechać na kontrolę wy­słannik ze stolicy. Horodniczy (Paweł Sanakiewicz), czyli naczel­nik miasta (kilka płotów, rozgrze­bane place, bieda i pomniki) jako żywo przypominającego Lublin - zarządza odprawę. Sędzia ma po­sprzątać w sądzie, kurator instytu­cji dobroczynnych zmniejszyć liczbę chorych, a naczelnik poczty cenzu­rować listy. W ruch idą miotły, wszyscy czekają na Rewizora. Kiedy zjawi się obcy, Horodniczy wraz z sitwą swoich skorumpowa­nych "dyrektorów wydziałów" za­czną odgrywać przed nim obłudny teatr.

Na początku ogląda się przedsta­wienie jak najlepszą komedię. W której pierwsze aktorskie skrzypce gra Paweł Sanakiewicz. Jest ko­miczny, stroi groteskowe miny i gesty, w całej okazałości prezentując łajdacką gębę naczelnika. Precy­zyjnie partneruje mu Jacek Król w roli domniemanego Rewizora, z iro­nią kontrując popisy Horodniczego. Kiedy na scenę wejdzie Magdalena Sztejman-Lipowska (żona Horodni­czego), wnosząc do męskich parad kobiecą czułość - spektakl nabiera rumieńców.

W drugim akcie komedia zamie­nia się w dramat. Urzędowe łajda­ki, których nikt nigdy nie zdołał oszukać, zostają dotkliwie okpieni. Zbieg okoliczności ośmiesza ich łaj­dacki honor, obłudną etykę i sumie­nia na pokaz. Kiedy zastygną w fi­nale jak żałosne kukły, spostrzega­my, że to nasi bliźni. Drodzy łapówkarze, którzy nieraz pomogli na­szym sprawom.

Edward Wojtaszek zrobił w Lu­blinie dobre przedstawienie. Jak ja się cieszę, że wreszcie lubelski teatr odmłodniał, że złapał oddech i przy­jemnie zaprosić tu gości ze stolicy. Na "Dziady" zaprosiłem i nie żało­wali. Teraz też nie pożałują...