Gdzie się podziało życie?
"Sen o jesieni" w reż. Pawła Miśkiewicza w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Ton smutnej zadumy, absurdalnego mieszania realności i snu. "Gdzie się podziało życie" - pyta Matka w "Śnie o jesieni". Ono jest, tyle że w jakichś skrawkach, rozpaczliwych fragmentach, ożywianych na... cmentarzu.
Tam właśnie spotyka się pięć postaci pozornie najbliższych sobie. Zjawia się Mężczyzna (Dariusz Siatkowski), kobieta, z którą jest, a może raczej chce się czuć związany (Halina Skoczyńska), przychodzi była żona, Anna (Barbara Marszałek), jedyna osoba, która ma tutaj imię, są rodzice (Barbara Wałkówna i Maciej Małek).
Są żale, zdawkowo wypowiadane pretensje. Rośnie piramida absurdu, pustka zmieszana z wyobrażeniami o namiętnościach, wzajemnych emocjach i obowiązkach. Przetacza się całe życie i nie dzieje się nic, tyle że trudno też uznać za przekonujące stwierdzenie "Nigdzie, kochana, nie ma świata, prócz wewnątrz", skoro żadna z postaci nie dąży do samotności, a wręcz zabiega o bliskość. Wszyscy tu na coś czekają, mają nadzieję, próbują sobie przekazywać proste prawdy, tylko dla życia i wzajemnych odniesień nic z tego nie wynika...
,Sen o jesieni" norweskiego dramaturga i poety Jona Fosse ma coś z ze smutku dramatów Ibsena i Strindberga. Niekończące się czekanie...
Reżyser Paweł Miśkiewicz precyzyjnie waży słowa. Każde zdanie brzmi tu jak memento, jak materiał do analizy, mogący pomóc rozumieć to, co jest i znieść czekanie. Tylko na co?
Szyba, dwa rzędy krzeseł w sali pogrzebowej, ściana deszczu (oczyszczającego?) i bez słów płynąca melodia z filmu "Czarny Orfeusz". Czy sens ma tylko śmierć, a nadzieją jest zbliżanie się do niej? Gorzka i przerażająca jest gra ze snem i realnością, w której tylko śmierci nie da się oszukać. Znakomicie podawany tekst, aktorska precyzja zasługuje na szacunek i uznanie, ale ten przytłaczający eksperyment sceniczny budzi wątpliwości. Przetacza się gra emocji, która nie prowadzi donikąd. To propozycja tylko dla koneserów.
