O siostrzeństwie w Powszechnym
"Dziewczyna jak ta" Evana Placey'a wreż. Andrzeja Jakubasa w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Pisze Izabella Adamczewska w Gazecie Wyborczej - Łódź.
Przedostatnia w tym sezonie premiera Teatru Powszechnego to "Dziewczyna jak ta" Evana Placeya w reżyserii Andrzeja Jakubasa.
Spektakl zrealizowano w ramach edukacyjnego cyklu "Dziecko w sytuacji". W opisie można przeczytać, że jego tematem są niebezpieczeństwa, jakie czyhają na nastolatka w internecie - gonitwa za popularnością i lajkami i konsekwencje uczestnictwa w erotycznych czatach. W programie oznaczonym ikonką "Nie hejtuję" zamieszczono informacje o instytucjach, które pomagają w trudnych sytuacjach, m.in. o młodzieżowym telefonie zaufania i fundacji SPUNK. Przedstawieniom towarzyszą warsztaty poświęcone m.in. przemocy w sieci.
A jednak Placey opowiada w "Dziewczynie jak ta" przede wszystkim o potrzebie siostrzeństwa. Historia Scarlett (skojarzenie z bohaterkami powieści Nathaniela Hawthorne'a i Michela Fabera jak najbardziej uzasadnione), której nagie zdjęcie zostało udostępnione w internecie, powodując ostracyzm, to tylko pretekst do skierowania reflektora na absolwentki elitarnej szkoły dla dziewcząt, które "miały być rodziną jak w reklamie Benettona", ale uległy sile seksualnego stereotypu. "Kobiety zachowują się dzisiaj wobec siebie gorzej, niż mężczyźni" - oskarża koleżanki Scarlett. Nie o to walczyły sufrażystki i przodowniczki rewolucji seksualnej.
Tak, jak inne przedstawienia cyklu, "Dziewczyna" zrealizowana została najpierw dla Teatru dla niewidomych i słabo widzących. Inscenizacyjna skromność pozostała, ale nie przeszkadza. Zachowano jedność miejsca (szkolna szatnia, którą Wojciech Stefaniak odtworzył minimalistycznymi środkami - na scenie stanęły ławki i ozdobione "selfikami" szafki), sceny oddzielono dynamicznymi układami choreograficznymi (Katarzyna Kostrzewa).
"Dziecko w sytuacji" to jedna z najważniejszych inicjatyw Teatru Powszechnego, próba terapii przez teatr. Każdy z tytułów ("Niezwykły dom Pana A., czyli skradzione dźwięki", "Mój tata chce latać jak ptak", "Oczy nieba", "Ony", "Impreza") dotyka ważnego dla młodego odbiorcy tematu - m.in. depresji i rozwodu rodziców, problemów dorastania, inicjacji seksualnej. "Dziewczyna jak ta" doskonale wpisuje się w cykl. O zdradzie i mechanizmie odrzucenia pomiędzy dziewczętami, współzawodnictwie i zazdrości o "popularność" Lyn Mikel Brown napisała świetną książkę "Girfighting". Przyglądałam się reakcjom licealnej widowni, która oglądała spektakl w ciszy i skupieniu. To zasługa nie tylko zaangażowania aktorek (Małgorzata Goździk, Katarzyna Grabowska, Karolina Krawczyńska i Karolina Łukaszewicz), również autentyczności tekstu, który współtworzyli podopieczni Birmingham Repertory Theatre, Theatre Royal Plymouth i West Yorkshire Playhouse. W 2015 roku Placey dostał za "Girls Like That" nagrodę Writers' Guild of Great Britain w kategorii "najlepsza sztuka dla młodego odbiorcy". Zasłużenie.
Ostatnią premierą Powszechnego w tym sezonie będzie "Dryl" Wojciecha Bruszewskiego w reżyserii Marty Streker. Spektakl zamknie 24 czerwca XXIII edycję Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych.
