Pasiecznik w Operze Kameralnej
Warszawska Opera Kameralna świętuje jubileusz 50-lecia. Z tej okazji przygotowała m.in. premierę "Głosu ludzkiego", w której usłyszymy światowej sławy śpiewaczkę Olgę Pasiecznik.
Warszawska Opera Kameralna to miejsce niezwykłe. Nie dość, że to najdłużej istniejąca tego typu placówka na świecie, to jej dyrektorem od ponad pół wieku jest nieprzerwanie Stefan Sutkowski, jej założyciel. Powołał WOK w 1961 roku, w nieodbudowanej wówczas jeszcze Warszawie. Miał 29 lat i -jak przyznaje - wydawało mu się, że wszystko jest możliwe. Studia muzyczne (gra na oboju) trudno było skończyć, więc na początek zgłębiał muzykologię. Trudno to sobie wyobrazić, ale jeszcze nie działał budynek Opery Narodowej, kiedy Sutkowski z przyjaciółmi postanowił tworzyć coś, co dziś można nazwać operą komediową.
Kiedyś ten gatunek prezentowano w przerwach wielkich, poważnych, oper, dla rozluźnienia publiczności. Z czasem opera komiczna stała się odrębnym nurtem. Towarzyszy jej mniejsza orkiestra, jest skromniejsza, grana przy mniejszej publiczności (w WOK jest ich 156). Poziomem artystycznym jednak nie odstaje od Opery Narodowej. To właśnie u Sutkowskiego zaczynała Olga Pasiecznik. Mimo wielkiej kariery wróciła do źródeł i jeszcze dziś można ją oglądać w niewielkiej salce w kościele na Muranowie, gdzie WOK ma swoją scenę. Pasiecznik występuje tu w monodramie "Głos ludzki" (reż. Krzysztof Zanussi). To proste w koncepcji przedstawienie - zapis telefonicznych rozmów z ukochanym. Jeśli nie byliście jeszcze nigdy w operze, to mógłby być dobry początek przygody z - jak mawia Sutkowski - "naprawdę wielką sztuką". Koneserów przekonywać nie trzeba. Opera zawsze była ekskluzywna, ale żeby się przekonać, czy jest nudna, czy doskonała, trzeba zaryzykować. Tak jak to zrobił dyrektor WOK, który mając 18 lat, błądził po ruinach stolicy w poszukiwaniu opery. Jeszcze wtedy nie wiedział, że kiedyś założy własną placówkę, o której dziesiątki lat później wielki materiał zrobi nawet "New York Times".
