Artykuły

Jeśli ktoś spodziewa się lekkostrawnej rozrywki, niech omija Teatr Muzyczny - Operetkę Wrocławską szerokim łukiem

Ten przytłaczający pomysłami in­scenizacyjnymi, odważny i wyma­gający uwagi spektakl miał swoją premierę w połowie marca - został przy­gotowany jako gala ubiegłorocznego, 24. Przeglądu Piosenki Aktorskiej.

Przedstawienie ma trzech bohaterów. Po pierwsze, oczywiście, Juliana Tuwima. Część pierwsza to słynne piosenki z jego tekstami - tu przekaz, choć gęsty od poe­zji, jest raczej czytelny. Takimi "Tomaszo­wem" czy "Miłość ci wszystko wybaczy" zachwycają się już kolejne pokolenia. Część druga to arcytrudny, pogmatwany w warstwie znaczeniowej i słownej poe­mat satyryczny "Bal w operze". Nawet uważna jego lektura pozostawia z niezręcz­nym uczuciem, że nie wszystko jest jasne. Co dopiero, gdy się do tego tekstu dopisze muzykę... Bohaterem drugim jest wybitny jazzman Leszek Możdżer. Klasyczne piosenki z muzyką Dana, Górskiej, Grechu­ty, Koniecznego, Niemena. Pawluśkiewi­cza i Warsa przearanżował, do "Balu w ope­rze" napisał oryginalną muzykę, pastiszo­wą, przebojową, wbrew pozorom melo­dyjną. Tyle że piekielnie trudną do zagra­nia i zaśpiewania.

A trzecim sprawcą zamieszania jest re­żyser Wojciech Kościelniak. "Mandaryn­ki i pomarańcze", jak pomarańczowe drze­wo, wprost uginają się od inscenizacyjne­go bogactwa. Opisać się tego i tak nie da, ale warto - idąc na ten spektakl pierwszy raz - przygotować się na konieczność uru­chomienia szarych komórek. Nie wszyst­ko się nam spodoba, nie zawsze wykonaw­cy poradzili sobie z pułapkami tekstu i par­tytury, ale, u licha - po to jest sztuka, że­by próbować.

Choreografię spektaklu przygotowała Małgorzata Fijałkowska, scenografię Grzegorz Policiński, kostiumy Elżbieta Dya­kowska. Oba spektakle - piątkowy i sobot­ni - rozpoczynają się o godz. 18.