O dwóch takich, co zamienili się w anioły
"O dwóch takich, co ukradli księżyc" w reż. Ewy Sokół-Maleszy w Olsztyńskim Teatrze Lalek. Pisze Tomasz Kurs w Gazecie Wyborczej-Olsztyn.
W sobotniej premierze Olsztyńskiego Teatru Lalek "O dwóch takich, co ukradli Księżyc" wg Kornela Makuszyńskiego nie odkryjemy raczej aluzji do polskiej sceny politycznej. Jest za to dydaktyka opatrzona sporą dawką humoru.
"O dwóch takich, co ukradli księżyc" to przedstawienie bardzo lalkowe. Marionetki sprawnie poruszają się w kolorowej scenerii. Rozmawiają, kłócą się, ganiają. Scena żyje, a twórcy udowadniają, że formuła spektakli lalkowych ciągle jest atrakcyjna. Widzimy barwne postacie pieska Łapserdaka, kruka, pustelnika i oczywiście samych chłopców. Mamy także aniołki komentujące opowieść o Jacku i Placku. Lalki i ludzie "współpracują" sprawnie i bez zgrzytów.
Tak jak zapowiadali twórcy, bajka jest "po staremu" dydaktyczna. "Uczcie się dzieci" - powtarza co jakiś czas, patrząca na wszystko z góry Matka Boska. Reżyser Ewa Sokół-Malesza jest konsekwentna. Zapowiadała formę moralitetu, w którym dobro łatwo odróżnić od zła, i taki stworzyła. Można to potraktować jako powiew świeżości w czasach, kiedy coraz więcej w bajkach przewrotnego humoru.
W spektaklu znajdziemy jednak elementy nowoczesne, jak choćby wyśpiewany przez aniołki w hiphopowym rytmie wiersz księdza Jana Twardowskiego "Obiecanki cacanki".
Treść przedstawienia nie zaskakuje. Najpierw jesteśmy świadkami niewybrednych psot Jacka i Placka. Potem ich wędrówki w poszukiwaniu kraju, w którym nie trzeba pracować. Przychodzi wreszcie chwila, że chłopcy o złych sercach zrozumieją swój błąd i skruszeni wrócą do owdowiałej matki.
Przemiana i "nawrócenie" chłopców wydają się nieco naiwne. Trudno w nie uwierzyć, jeśli przypomnimy sobie choćby scenę, w której bliźniacy wyśmiewali się z ciągnącej pług rodzicielki. Ale kto powiedział, że baśnie nie mogą być dziecinne?
