Artykuły

W Teatrze Dramatycznym odbyła się niedawno pra­premiera sztuki "Gwiazda za murem", napisanej specjalnie dla tego teatru przez Jacka St. Burasa Autor opowiada o młodziutkiej Żydówce, marzącej o karierze pie­śniarki i - realizującej swoje marzenie za murami warszaw­skiego getta. Buras ukazuje bardzo skróto­wo - jedynie wypunktowując - historię dziewczyny, jej drama­tyczny wysiłek, by zachować osobiste plany i nadzieje. Na scenie widzimy więc kruchą początkują­cą pieśniarkę, walczącą przeciw­ko przerażającej rzeczywistości - własnymi marzeniami i śpiewem. Jest to ciekawy pomysł ukazania problemów getta w ogóle, a jed­nocześnie problemów dzielnej, ale bezsilnej dziewczyny. Widz zasko­czony jest zestawieniem dwu wąt­ków: życia na pograniczu śmierci i marzenia o estradowej karie­rze. Z getta uratowało się niewielu ludzi. Sztuka Burasa nie obiecu­je, że do tych wybrańców należeć będzie pieśniarka. Mimo że au­tor snuje opowieść o konkretnej żydowskiej dziewczynie, nie ona jednak jest bohaterką spektaklu, lecz wszyscy mieszkańcy, getta. Dzięki temu sztuka ma szersze, ogólnoludzkie odniesienie, ale również dlatego przedstawienie jest statyczne. I autor i reżyser Jan Szurmiej zdecydowali się po­kazać "Gwiazdę za murem" w dwudziestu obrazach. Najmoc­niejszą więzią całego spektaklu okazała się interesująca muzyka Jerzego Satanowskiego. Stwarza­ła ona właściwy nastrój, pogłę­biony recytacjami Zbigniewa Za­pasiewicza.

Przypuszczalnie dekoracje Wie­sława Olko i kostiumy Ireny Biegańskiej zgodne są z ogólnymi założeniami reżysera Stroje ani zbyt realistyczne, ani zbyt dekoracyjne. Scenografia raczej aluzyjna. W sumie jednak, mimo braku błędów, oprawa plastyczna "Gwiazdy za murem" nie dodaje spektaklowi walorów artystycz­nych.

W przedstawieniu biorą udział niemal wszyscy aktorzy Teatru Dramatycznego. Na widowni od­nosi się wrażenie, że oni nie tyl­ko grają. Że razem z J. St. Burasem i Janem Szurmiejem budują piękne epitafium.