Artykuły

Sławomir Mrożek napisał komediofarsę "Kynolog w rozterce" w 1962 roku. Następnie do tegoż, gotowego ponoć libretta, Henryk Czyż skomponował muzykę i w ten sposób powstała opera komiczna, której prawykonanie odbyło się w studiu Polskiego Radia w roku 1964 (po raz drugi PR zaprezentowało ten utwór w listopadzie 1992 r.) Niewątpliwym ewenementem jest fakt, że Bernard Ładysz śpiewał w pierwszym wykonaniu radiowym, jak i podczas obecnej premiery w Teatrze Wielkim, co należy odnotować w annałach historii polskiego teatru.

Żart Mrożka jest wieloznaczny, autor w pozornie lekkiej opowiastce pragnie przekazać nam ważne treści. I chociaż - jak banalnie mówi - "każda historia kończy się szczęśliwie, kiedy dwa serca kochają się tkliwie", zostawia widzom furtkę do głębszych przemyśleń. Uświadamiamy sobie np., że miłość do zwierząt czy ptaków może usprawiedliwiać całą gamę różnych metod postępowania. W mrożkowski świat absurdu doskonale wpisał się H. Czyż, wydobywając dowcipy, nonsensy i groteskowość sytuacji przez wprowadzenie różnych stylów muzycznych. Ryszard Cieśla w tytułowej roli kynologa stworzył perfekcyjną kreację, zarówno od strony wokalnej, jak i szczególnie - aktorskiej. Doskonały spektakl współtworzyli: Grażyna Ciopińska, Krzysztof Szmyt, Czesław Gałka, Bernard Ładysz, Ryszard Morka, Zbigniew Bogdański. Wspomnieć należy także o znakomitych animatorach zwierząt, którymi byli Andrzej Arciszewski, Ryszard Bucholc i Mirosław Różycki.

Jarosław Kilian - inscenizator i reżyser przy współudziale scenografa Józefa Napiórkowskiego stworzyli widowisko żywe, barwne, pełne ruchu i zabawnych scen. Orkiestra pod kierunkiem Mieczysława Dondajewskiego z dużą swobodą i wyrazistością oddała niuanse partytury, brawu-rowo pokonując trudne partie.

W sumie - ponad godzina dobrej zabawy. "Kynolog w rozterce" to kolejne udane przedsięwzięcie zespołu Teatru Wielkiego, które powinno przyciągnąć do sali operowej nawet przeciwników tego gatunku sztuki. Dyrektor Sławomir Pietras zaprasza wszystkich bardzo serdecznie.