Dziady w Glasgow
Wszystkie składniki są wysokiej klasy - porządny i wysoko ceniony tekst, naprawdę przemyślana, światowej klasy scenografia (wreszcie widać pieniądze), dobrana muzyka, niezłe kostiumy i wreszcie - last but not least - dobrzy aktorzy. Widać ciężką pracę i duży wysiłek włożony w to przedstawienie. Ale się to wszystko nie składa, spektakl jest po prostu nudny. "Transpotting" w Teatrze Śląskim nie zachwyca.
W takiej sytuacji pierwszym tropem, którym musi pójść recenzent, jest koncepcja reżyserska. Uważam, że Michał Ratyński nie dał sobie rady z tym tekstem. Narkomańską historię z najniższych sfer bezrobotnych kiboli usiłował wystawić jak polski dramat romantyczny. Poważnie, z przytupem i poświstem. Jednak sztuka ta w poetyce "Dziadów", czy "Kordiana", to zdecydowanie nie to. Podejrzenie, że o taki klucz interpretacyjny chodzi, umacnia struktura przedstawienia - jest to luźny zbiór scenek połączonych nie fabułą, a pomysłem na pokazanie buntu. Dodajmy - całkowicie pustego. Jednak ów bunt końca XX wieku wymaga zdecydowanie innych narzędzi niż deklamacje, potrząsanie pięścią, krzyk i zamaszyste gesty. Miało być serio, wyszło żałośnie.
Przedstawienie ma momenty wskazujące, że można to zrobić inaczej i lepiej. Spotkanie Marka (Grzegorz Przybył) z dilerem narkotyków (Zbigniew Wróbel), końcowy monolog Alison (Alina Chechelska) czy spotkanie z babcią (Mark usytuowany na rurze pięć metrów nad sceną) to fragmenty, które z pewnością zapadają w pamięć. Dobre są też momenty, w których udało się ukazać spory ładunek czarnego humoru zawartego w tekście.
Naprawdę szkoda, ale sądzę, że coś może jeszcze uda się z tym zrobić. Sposób interpretacji nie jest zamknięty. Warto pamiętać, że książka Welsha mówi, że bunt dzisiejszy to także wygłupy i że prawie każdy buntownik w pewnym momencie zakłada garnitur i krawat. Tego zabrakło.
