Rewolucja bez emocji
Dla wszystkich, którzy pamiętają niedawne realizacje w Teatrze Śląskim, to co się tam teraz dzieje jest równoznaczne niemal z rewolucją. Po bezkompromisowych "Beztlenowcach", na katowickiej scenie można teraz oglądać kultowe "Trainspotting". I chwała za to kierownictwu tej szacownej placówki. Bo pomimo pewnych niedostatków, "Trainspotting" ma szansę stać się scenicznym przebojem. A co więcej - przyciągnąć do teatru osoby, które raczej nie pojawiłyby się tam na premierze dramatu Czechowa.
Ratyński, odrzucając filmową wizję Boyle'a, stanął przed wielką szansą przekonania widza do swojej wersji tekstu Welsha. I częściowo tę szansę wykorzystał. Dlaczego częściowo? Ja też długo zastanawiałam się, co mi w tym spektaklu "nie stroi". Bo niby wszystko jest w porządku. Scenografia Pawła Dobrzyckiego zachwyca. Aktorstwo jest bardziej niż poprawne, a drobne potknięcia można zrzucić na premierową tremę. Trudno kłócić się też z Ratyńskim, który ograniczony warunkami sceny, wykroił jedynie niewielką część z książki Welsha, rezygnując z niektórych postaci, a fragmenty ich życiorysu przypisując innym. Takie jest prawo twórcy scenicznej wersji utworu literackiego. Czego więc brakuje katowickiemu spektaklowi? Uświadomiło mi to dopiero zdanie usłyszane w foyer: "To co zobaczyłam na scenie ani mnie nie wzruszyło, ani nie przeraziło, ani nie zmusiło do myślenia". No właśnie. Oglądamy "Trainspotting" z zainteresowaniem, ale bez zaangażowania. Nie chcemy się zastanawiać, czy rację mają oni, czy my, którzy (jak pisze Welsh) wybraliśmy "życie, pracę, rodzinę, wielki telewizor, pralki, wozy, sprzęt i otwieracze do puszek". Może beznamiętna obserwacja była inscenizacyjnym założeniem, to jednak niedobrze, kiedy na scenie brakuje emocji.
I jeszcze jedno - dlaczego w tym spektaklu nie ma rock and rolla? "Trainspotting" bez Iggy Popa? Przydałby się chociaż mały cytacik.
