Tylko formy: otwarte i zamknięte
"Short cuts" w chor. Istvana Juhosa-Putto i "Stop non stop" w chor. Pauliny Wycichowskiej w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu. Pisze Ewa Obrębowska-Piasecka w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Jaki był ten wieczór z Polskim Teatrem Tańca? Możemy mówić o różnych rodzajach ruchu. O zmaganiu się z przestrzenią. O szukaniu formy. Ale czy o czymś jeszcze? Chyba nie.
Na premierową prezentację złożyły się dwie choreografie: wznowienie "Stop non stop" Pauliny Wycichowskiej oraz zupełnie nowe "Short cuts" Istvana Juhosa-Putto. W tej pierwszej, która miała premierę w 2001 r., tancerze zmagają się z rekwizytami przypominającymi tor przeszkód: od równoważni i klatek po grube liny. Rzecz ma dotyczyć wytyczania i przekraczania granic: wszelkich. Mam wrażenie, że w nowej obsadzie i nowych kostiumach ten spektakl się rozsypał. Parę ciekawych, pełnych wyrazu propozycji ginie w natłoku namnożonych etiud. Kilka lat temu przekonywały one siłą scenicznej obecności wykonawców, wypełniających sobą otwartą formę, a dziś sprawiają wrażenie namnożenia etiud, którym przydałyby się nożyczki. Zostaje efekt bałaganu, rozsypania, kilku zakończeń, powielania dopowiedzeń. Zostaje wrażenie, że na ten temat można by w ten sposób mówić jeszcze bardzo, bardzo długo.
Istvan Juhos-Putto jest - dla odmiany - stylistycznie spójny i formalnie zamknięty. Zabiera nas do świata utrzymanego w czerni, pociętego ostrymi smugami światła. Tancerze w czarnych kostiumach używają okrągłych luster: przeglądają się w nich, celują nimi w widzów. Zapamiętują się w brutalnym, "fizycznym" układzie tanecznym (to bodaj najbardziej wyrazista scena w spektaklu). Grają z tempem. W widzu zostaje czerń, zostaje muzyka Arvo Pärta. I co jeszcze? Pytanie o ten dziwny świat, do którego w zasadzie nie miał dostępu. Który toczył się w sobie widomym celu mimo jego obecności. I minął go.
Na zdjęciu: "Short cuts".
