Operowe nadzieje
Wielkie nadzieje wiązane z objęciem dyrekcji Opery Wrocławskiej przez Mieczysława Dondajewskiego przyoblekają się w kształt pierwszych premier. "Samson i Dalila" Saint-Saensa oraz "Pimpinone" Telemanna - inaugurujący reaktywowaną Scenę Kameralną - otwierają niewątpliwie nowy rozdział w dziejach tego teatru. O jego szerszym artystycznym wymiarze mówić jednak jeszcze za wcześnie.
Pierwsza pozycja wprowadza nas w sam środek wielkiego operowego świata i gatunku "grand opera". Podejmują się jej bowiem tylko największe sceny. Udział zaś w partii tytułowej Ewy Podleś - dziś już artystki najwyższej europejskiej miary - ów związek ze światem uczynił realnym. Dawno nie słyszana we Wrocławiu, ukazała swe nowe "emploi" w partii wymagającej niemal wagnerowskiej kondycji oraz iście klasycznego umiaru. Ten ostatni rys zdawał się dominować w jej interpretacji, kontrastując nieco z cynicznym, wyrafinowanym wizerunkiem postaci. Cieszy powrót na scenę w swym rodzinnym (!) mieście - światowca, Radosława Żukowskiego (acz jego nadmiernie rozwibrowany dźwięk trochę niepokoi). Szkoda - że tylko nieliczni partnerzy byli w stanie sprostać wysoko ustawionej poprzeczce. Ogólny poziom muzyczny spektaklu, pod wytrawnym kierownictwem Mieczysława Dondajewskiego, jest jednak dobry.
Pyszną i beztroską zabawą, acz niemniej wyrafinowaną, okazała się natomiast realizacja 3-częściowego intermezza Telemanna w "uniwersyteckiej "Leopoldinie", podkreślmy - z idealnym wykorzystaniem jej naturalnych walorów. Inteligencja, poczucie humoru i dobry smak reżysera, Jana Kulmy, oraz scenografa, Andrzeja Sadowskiego, idą tu w parze z maestrią i brawurą wszystkich wykonawców: świetnie brzmiącą Orkiestrą "Leopoldinum" pod dyrekcją Jana Staniendy, Tadeuszem Zatheyem (jako kompozytorem) przy klawesynie, pełną temperamentu i błyskotliwą muzycznie (słabszą dykcyjnie) Agnieszką Dondajewską, perfekcyjnym pod każdym względem Józefem Fraksteinem.
