Artykuły

Pismo pierwsze: - Szczecin, dnia 11 czerwca 1955 r. ,,Do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Teatr Lalek "Rusałka" w Szczecinie zajmuje lokal położony w parterze domu przy ul. Orła Białego. Lokal ten nie odpowiada potrzebom teatru: ...część lokalu posiada szklany dach, obok którego znajdują się gruzy... W dniu 8 czerwca gruzy częściowo zawaliły się i uszkodziły dach oraz pomieszczenie wewnątrz. Grozi dalsze zawalenie... Wedle posiadanych przez nas informacji, w najbliższym czasie ma być opróżniony lokal zajmowany przez Powiatowy Komitet PZPR. Budynek ten był lokalem teatralnym i on to w pełni spełniałby nasze potrzeby..."

Dnia 16 czerwca 1956 r. idę na przedstawienie teatru. Siedziba niezmieniona. O godzinie pierwszej sala jest pełna dzieci. Zaczyna się "Cudowna lampa Alladyna".

Sala widowiskowa przerobiona z dwóch pokoi, jest długa, wąska, o bardzo złej widoczności. W okolicach szóstego rzędu ginie głos aktorów. Dzieci chcą jak najwięcej widzieć i słyszeć z tej pięknej bajki. Nie można spełnić ich pragnień.

Na jeden akt poszedłem za kulisy. Scena ma wymiar około 12 m kw. Sufit i podłoga betonowe. Niemożliwe jest więc urządzenie zapadni i góry dla marionetek. Scena nie ma wentylacji, aktorzy poruszać muszą się na kolanach, albo w szerokim rozkroku. To nie ułatwia i tak trudnej pracy lalkarzy. "Alladyn" wymaga często zgrupowania dużej ilości lalek na scenie. Aktorzy są spoceni, potrącają się wzajemnie. To nie są w ogóle warunki do twórczej pracy. Większość aktorów pracuje na umowie "o dzieło". To znaczy, że nie mają ubezpieczalni, płatnego urlopu. Teatr ma tylko 6 etatów artystycznych i 3 techniczne. Aktorzy grają częstokroć po trzy różne role. Przedstawienia odbywają się dwa razy na dzień.

Zapotrzebowania na występy ciągle rosną. W 1955 r. oglądało przedstawienia teatru 60.527 widzów, z tego w terenie 45.555. Teatr nie ma własnego samochodu. Wyjeżdża do okolicznych miasteczek ciężarówką Centrali Rybnej.

Jestem u przewodniczącego WRN. "Wkrótce wszystko się zmieni. Myślimy nad tym. Lokal?... To już kwestia tylko czasu. Trzeba zacieśnić Związki Zawodowe, które mają za duży metraż i już będzie można przenieść Komitet Dzielnicowy - (Bo po Powiatowym umieszczono tam KD a nie teatr) - na inne miejsce. A więc trochę cierpliwości, a lokal jest..."

- Trudno mieć cierpliwość. Sprawa wałkuje się rok. Mogła być dawno załatwiona.

A oto sytuacja lokalowa Szczecina w relacji radnego Wojdańskiego ("Kurier Szczeciński" z 13 czerwca 1956 r.).

"Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej samo powinno przeanalizować i zadecydować , które z Wojewódzkich Zarządów mogłyby się osiedlić jeszcze w gmachu na Wałach Chrobrego. Nadwyżka, jaka tam istnieje (ponad 3 tys. m kw., nie licząc sal konferencyjnych reprezentacyjnych i pomieszczeń gospodarczych) to dla miasta od 150 do 180 dodatkowych izb. Niemniejsza rezerwa kryje się w gmachu Prezydium MRN (nie licząc remontowanego od 10 lat skrzydła). Przejdźmy się teraz Alejami Wojska Polskiego w kierunku Lasku Arkońskiego. W gmachu na narożniku przy placu Rokossowskiego miał się osiedlić teatrzyk dla dzieci "Rusałka". Zajęła go inna instytucja..."

Sprawa kręci się przez rok czasu. Dzieciom oprócz wszystkiego grozi niebezpieczeństwo! na wypadek pożaru. Nie ma zapasowego wyjścia.

Towarzyszu Ministrze Kultury i Sztuki: musimy zwrócić się do Was bezpośrednio. Nie można wierzyć w dobrą wolę czynników wojewódzkich. Prasa miejscowa pisze o sprawie od roku. Głos prasy miejscowej jest ignorowany. Ignorowana jest Uchwała Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego Partii dotycząca przeniesienia teatru do odpowiedniego lokalu. Ignorowana zarówno przez rady narodowe jak i czynniki partyjne.

Towarzyszu Przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej: Apelujemy jeszcze raz. Sprawa jest wyjątkowo prosta, i łatwa do załatwienia. Trzeba tylko odrobiny dobrej woli i operatywności. Są wyraźne możliwości lokalowe. Teatr żąda jedynie niezbędnego minimum.

Miasto ma 70 tysięcy dzieci. To sprawa ich bezpieczeństwa, przyjemności i właściwych początków kultury teatralnej wśród młodzieży.