Artykuły

Dzieci każdego miasteczka i każdej niemal wsi opolskiej znają dobrze swój teatrzyk i radosnym wrzaskiem wi­tają każdą zapowiedź przedstawienia. Trudno po prostu wysiedzieć spokojnie na lekcji, gdy wiadomo, że przyjechała już ciężarówka z przyczepką i za chwilę zacznie się wyładunek fantastycznych dekoracji, skrzyń z lalkami, reflektorów, zwojów barwnego pluszu i wielu przed­miotów których przeznaczenia niepodo­bna się nawet domyślić.

A równocześnie trzeba uważać na drogę prowadzącą z Opola, bo lada chwi­la ukaże się na niej błękitny autobus wiozący aktorów. Jedyna to sposobność, by im się przyjrzeć, bo te miłe panienki i weseli młodzi ludzie pozostaną potem niewidzialni przez całe popołudnie. Usły­szy się tylko ich głosy, gdy będą śpie­wać i przemawiać jako zajączki, misie, chytre liski, jako rycerze, pasterki, cza­rownice i różne wesołki.

Radość dzieci udziela się często i ro­dzicom, u których wizyta opolskiego teatru lalek budzi wspominki wczoraj­szych dni. Za ich młodych lat teatr lal­kowy przyjeżdżał do wsi ukradkiem, na chłopskim wozie, a przedstawienie odby­wało się zawsze pod grozą awantur, organizowanych przez rozwydrzonych wyrostków z "Hitlerjugend". Mnożyły się donosy i prześladowania - ale na przed stawienie szedł i mały, i duży, bo z ubo­giej scenki padało słowo polskie, potrze­bne do życia jak powietrze i woda.

Robił tamte figurki nie kto inny, jak ten sam Alojz Smolka, który dziś jest kierownikiem opolskiego teatru lalek. Za te gąski i wilczki, co gadały po pol­sku do śląskich dzieci, przesiedział w obozie hitlerowskim przeszło pięć lat. A teraz... Teraz zjeżdża do wsi z całą paradą, a wszędzie przywozi radość, wzruszenie i zdrowy śmiech. Więc cza­sem i starsi przychodzą na przedsta­wienie, by podziwiać strasznego smoka i dzielnego szewczyka Dratewkę lub użalić się nad losem mądrej wydry Pana Paska, którą kaprys królewski zamknął w pałacowej niewoli. Przychodzą zaś tym chętniej, że dawny ubogi teatrzyk Alojzego Smolki jest dzisiaj prawdzi­wym teatrem państwowym, doskonale wyposażonym, mającym do dyspozycji wszystko, co mu jest do pracy potrzebne.