Artykuły

"Igraszki z diabłem" Jana Drdy w prze­kładzie (z czeskiego) Hierowskiego i adapta­cji Jaremy - przygoto­wała krakowska "Grote­ska" już na wiosnę, ja­ko widowisko - tym ra­zem - dla dorosłych. In­scenizacja ta wymagała jeszcze przeróbek i poprawek. Dopiero w no­wej postaci pokazano tę komedię niedawno w Krakowie. Zyskała ogromne powodzenie. Ci, którzy pamiętają słyn­ne łódzkie przedstawie­nie "Igraszek", opraco­wane przed kilku laty przez Leona Schillera, z łatwością zauważą różnicę, dzielącą je od obecnego spektaklu Ja­remy. Pomijając oczy­wiście specjalne wyma­gania sceny lalkowej, sama koncepcja reżyse­ra krakowskiego jest in­na od Schillerowskiej. Mniej w niej groteski, a więcej momentów fol­klorystycznych, fanta­styki ludowej i baśni. Naturalnie nie zmienia to w niczym zasadnicze­go sensu tej dziwnej sztuki, w której roi się od diabłów i aniołów, w której oglądamy prze­zabawną karykaturę nie­ba i piekła, w której groźnemu zbójowi wy­rastają serafickie skrzy­dełka, a świątobliwy pu­stelnik o włos unika po­tępienia, w której dzie­je się jeszcze mnóstwo innych ciekawych rze­czy, ale która przede wszystkim jest pochwa­łą rozsądku, odwagi i siły prostego, wolnego od przesądów człowieka. Strona niewidzialna spektaklu (aktorzy): bar­dzo dobra. Strona wi­dzialna: lalki, dekoracje: wielkiej urody. Trójka scenografów (Lidia Minticz - lalki, oraz K. Mi­kulski i J. Skarżyński - dekoracje) dokonała dzieła, które łączy wy­soką atrakcyjność z wy­sokim poziomem plasty­cznym. Pierwszorzędne wiejskie diabły! Za­chwycające piekło! Przed kierownikiem literackim "Groteski" Tadeuszem Kwiatkowskim stoi te­raz trudne, lecz wdzię­czne zadanie: wyszukać następną sztukę "dla dorosłych", którą rów­nie idealnie jak "Igra­szki" dałoby się prze­nieść na scenę lalkową.