Jak zbudować wieżę z klocków, która nie runie
"Wieża z klocków" Katarzyny Kotowskiej w reż. Arkadiusza Buszki w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Pisze Małgorzata Klimczak w Głosie Szczecińskim.
Niełatwy problem rodzicielstwa zastępczego zaprezentowała Magdalena Myszkiewicz w spektaklu "Wieża z klocków" w Teatrze Małym.
Adopcja - niby sporo wiemy na ten temat, a jednak Katarzynie Kotowskiej - autorce tekstów, które na scenę postanowił przenieść reżyser Arkadiusz Buszko - udało się nas, widzów zaskoczyć. I zachwycić. Tak przynajmniej można wnioskować po reakcji premierowej widowni, która zgotowała realizatorom owację na stojąco. Spora tu zasługa także wykonawczyni - Magdaleny Myszkiewicz, która zaprezentowała tekst Kotowskiej niemal koncertowo. Czym jest adopcja, z jakimi problemami spotykają się rodzice adopcyjni? Na co są nieprzygotowani, co ich zaskakuje? No choćby to, że wszyscy na początku się boją - zarówno dziecko, jak i nowi rodzice. Nie ma fanfar, gdy dwulatek Piotruś wkracza do nowego domu. Nie śpi wraz z rodzicami po nocach, nie interesują go kolorowe zabawki, których przecież nie brakowało w domu dziecka. Wiele rzeczy, łącznie z autem, którym przyjechał do nowego domu, kojarzy mu się z opiekuńczą placówką. Boi się auta. Za to lubi sznurki i tym podobne zwykłe przedmioty, których nie znał w "poprzednim życiu" i które traktuje jak najdroższy skarb, ukryty w "sejfie", czyli w pralce.
Czy i kiedy powiedzieć dziecku o tym, iż urodziło się w innej rodzinie i jest adoptowane? Autorka ma na ten temat swoją teorię i trudno się z nią nie zgodzić. Czy Piotrusiowi jest lepiej z przybranymi rodzicami, niż w domu dziecka, w którym wszystko wykonuje się grupowo i w określonym czasie?
A kolejni tatusiowie przyprowadzają do placówki swoje kolejne dzieci i twierdzą, że przecież w domu dziecka będzie im dobrze. Czy na pewno?
