Szczerze życzę mądrego reżysera
'Ławeczka" na scenie poznańskiej O.B.O.R.Y. Pisze Ewa Obrębowska-Piasecka w Gazecie Wyborczej-Poznań.
W zasadzie mamy tu wszystko, co - mogłoby się wydawać - potrzebne jest do spektaklu. Tylko sam spektakl się nie urodził. Jeszcze?
Po pierwsze - jest tekst. "Ławeczka" Aleksandra Gelmana to "samograj" - rozpisana na dwa głosy opowieść o samotności, o rozpaczliwym poszukiwaniu uczucia, o kobiecie i mężczyźnie "po przejściach". Oboje chwytają się - jak ostatniej deski ratunku - tego drugiego. W końcu jest im już wszystko jedno: na całe życie to będzie, czy na jedną noc. Oboje gotowi są w tej sprawie zaklinać się, czarować, kłamać, poniżać, dręczyć - i za chwilę - ze wszystkiego się wycofać.
Po drugie - jest dwoje aktorów: Izabela Tarasiuk i Dariusz Taraszkiewicz. Związani etatowo z Teatrem Muzycznym zapragnęli niezależności. Pracowali z potrzeby, z serca, z entuzjazmem i lękiem, że to nowe wyzwanie. To niewątpliwie atuty ich przedsięwzięcia, które wyraźnie widać na scenie.
Po trzecie - jest miejsce. Niespodziewanie urodziła nam się bowiem w Poznaniu nowa, kameralna, prawdziwie teatralna przestrzeń: scenka w O.B.O.Rz.E. I dobrze, że się urodziła. Jest i drewniana ławka. Szlachetna, brązowa, zwyczajna. Nic, tylko na niej usiąść i rozmawiać: na serio i śmiesznie. Z dystansem i do bólu. Prawdziwie. I tego ostatniego brakuje spektaklowi, czy też - jako się rzekło - jego zaczynowi. Bo Gelmanowska opowieść toczy się niby wartko, prowadzi nas przez kolejne piętra relacji męsko-damskich, ale brzmi fałszywie. Za dużo na scenie przerysowania, min, szarpaniny, niekonsekwencji, a za mało skupienia. Za dużo nieco rozpaczliwego chwytania się aktorskich środków, a za mało ich mądrego wyważenia. Za dużo chaosu, a za mało świadomego budowania dramaturgii wydarzeń.
Cóż, potrzebny jest temu przedsięwzięciu mądry reżyser, który sprawi, że aktorzy zagrają nie tylko z entuzjazmem, ale i wiarygodnie. Szczerze życzę takiego reżysera.
