Artykuły

"Metro" z librettem Agaty i Ma­ryny Miklaszewskiej, muzy­ką Janusza Stokłosy i w reży­serii Janusza Józefowicza to wciąż ewe­nement: ponad tysiąc sto spektakli, gru­bo ponad milion widzów. Choć teatr mu­zyczny w Polsce kwitnie, żaden spek­takl wystawiony u nas po 1989 r. nie mo­że równać się z przedsięwzięciem Józe­fowicza. "Metro" miało swoją premie­rę w styczniu 1991 r. jako pierwsze pry­watne przedsięwzięcie na tak dużą ska­lę w polskim show-biznesie. Teraz fun­kcjonuje na takich samych zasadach, jak ogromne produkcje broadwayowskie - zmienia się obsada, do teatru przycho­dzi nowe pokolenie widzów i nic nie wskazuje, by spektakl miał zejść z afisza. Po premierze "Metra" w teatrze Minskoff na Broadwayu spektaklem zachwycał się prof. Zbigniew Brzeziń­ski, doradca byłego prezydenta USA Jimmy'ego Cartera i choć entuzjazmu prof. Brzezińskiego nie podzielili amerykańscy krytycy, a wyprawa zespołu Jó­zefowicza za ocean zakończyła się spek­takularną klapą, nie zaszkodziło to po­wodzeniu musicalu w Polsce i w Rosji, gdzie powstała nieco zmieniona wersja "Metra".

W 1994 r. "Metro" było pokazywane we wrocławskim Teatrze Polskim - by­ło wtedy atrakcją Przeglądu Piosenki Ak­torskiej. W październiku ubiegłego roku 3,5 tysiąca biletów na spektakl w Hali Ludowej zeszło na pniu. Zobaczyliśmy unowocześnioną wersję widowiska - z jeszcze efektowniejszymi laserami, z dwoma telebimami, na których widzo­wie siedzący dalej od sceny mogli oglą­dać zbliżenia twarzy artystów (w tym Ja­nusza Józefowicza w roli buntownika Ja­na i Beaty Wyrąbkiewicz w roli Anki). Zespół teatru Studio Buffo udowodnił wtedy, że nawet na wyjeździe nie daje złych przedstawień i wszyscy jego arty­ści to, co najmniej, fantastycznie spraw­ni i zdyscyplinowani zawodowcy. Prysł też mit o tym, że Hali Ludowej nie da się porządnie nagłośnić - muzyka brzmia­ła potężnie i czysto, prawie jak z płyty, nawet w niszy na balkonie, w której sie­działem. Było prawie jak z płyty!