Artykuły

"Piotruś Pan" Jamesa Matthew Barrie'ego w reż. Łukasza Kosa w Międzynarodowym Centrum Kultury Nowy Teatr w Warszawie. Pisze Mike Urbaniak na stronie Pan od Kultury.

Kto by pomyślał, że akurat Nowy Teatr w Warszawie stanie się centrum najciekawszych spektakli dla dzieci, że "do Warlikowskiego" będą ciągnąć nie tylko stada snobów, którym z urzędu podoba się wszystko, co tam powstaje (inaczej nie wypada), ale po prostu całe rodziny. Inne stołeczne teatry dla dużych widzów mogą tylko przymknąć ze wstydem swoje okienka kasowe, choć trzeba przyznać, że zdarzają się i takie, które wystarały się o to, by mieć na afiszu choć jedną pozycję dla młodego widza, jak Teatr Powszechny ("Iwona, księżniczka z Burbona" Magdy Fertacz w reżyserii Leny Frankiewicz) czy zamieniony w knajpę Teatr Studio ("Jak zostałam wiedźmą" Doroty Masłowskiej w reżyserii Agnieszki Glińskiej). Jednak większość warszawskich teatrów dramatycznych (oczywiście z wyjątkiem lalkowych) smarkatą publicznością gardzi, a szkoda, bo - co pokazuje przykład Nowego - dla dzieciarni można grać z wielkim powodzeniem i satysfakcją, wychowując sobie przy okazji tysiące przyszłych widzów.

"Piotruś Pan" wyreżyserowany przez Łukasza Kosa jest już trzecią produkcją Nowego Teatru dla dzieci. Pierwszym był "Pinokio" Anny Smolar dla kilkulatków, drugim - "Elementarz" Michała Zadary dla tak zwanych najnajów, którzy nawet mówić i chodzić nie potrafią (najstarsi górale pamiętają pewnie jeszcze "Enter" Anny Smolar i Jacka Poniedziałka, który celował z kolei w publikę młodzieżową). Wszystkie te spektakle zostały bardzo dobrze przyjęte. Nie dziwi więc, że teatr postanowił pójść za ciosem i dodał do repertuaru kolejną propozycję dla młodych widzów.

Kos swój spektakl o Piotrusiu, który za cholerę nie chce dorosnąć zrobił w znanej formule teatru w teatrze. Historia rozgrywa się po prostu w mieszkaniu, w którym grupa dzieci przy użyciu tego, co pod ręką wytwarza fantastyczny świat wielkiej przygody. Wszyscy pamiętamy (to znaczy ci sprzed ery internetu i ajpadów) zabawy w Indian, budowanie namiotu z koców i siedzenie pod stołem z latarką. Tego wszystkiego brawurowo używa reżyser tworząc przy pomocy oddanych aktorów (a obsada, trzeba powiedzieć, jest trafiona) kapitalne, niezwykle dowcipne sceny.

Tytułową rolę gra Piotr Polak, sam sprawiający wrażenie wiecznego chłopca. Pozytywna energia, którą aktor emanuje na co dzień, znakomicie działa w scenie. Widać, że ta robota daje mu przyjemność, co skutkuje też bardzo dobrym kontaktem z dziecięcą widownią, a w rezultacie cudowną sceniczną kreacją. Zresztą równie dobrze radzi sobie cała ta zwariowana banda. Piotr Trojan, Radomir Rospondek i Michał Bieliński są prześmiesznymi urwisami, a Łukasz Kos (reżyser gra też w spektaklu) to wymarzony Kapitan Hak. W tyle nie zostaje też Wendy (Joanna Niemirska), choć świat wokół jest bardzo chłopacki.

Nie można pisząc o tym spektaklu pominąć realizatorów, którzy wykonali pracę na medal. Nie byłoby magicznego świata "Piotrusia Pana" bez pomysłowej scenografii Olgi Mokrzyckiej-Grospierre i Mikołaja Grospierre'a (to się nazywa powrót do dzieciństwa!), kostiumów Pauli Grocholskiej, muzyki Adama Świtały, efektów wizualnych Aleksandra Janasa i światła Katarzyny Łuszczyk. Wszystko współgra ze sobą jak należy ku uciesze mniejszych, ale i większych widzów, bo i do nich nieustannie puszczane jest oko. Rodzice równie często jak ich dzieci wybuchają śmiechem, ale słyszałem też tu i ówdzie jęki matek przerażonych co "brutalniejszymi" scenami, jak choćby tą z obcięciem ręki Kapitanowi Hakowi. Tymczasem dzieci wcale takie strachliwe nie są i widzą przecież, że to zabawa. Takie przynajmniej odniosłem wrażenie.

Wylawszy na "Piotrusia Pana" beczkę miodu, muszę na koniec dodać łyżkę dziegciu, bowiem spektakl ma jeden zasadniczy feler - pozbawiony jest kompletnie dramaturgii. Wszystkie cudownie wymyślone sceny nie są ze sobą połączone w dramaturgiczną całość, co z kolei powoduje, że ostatnie pół godziny (spektakl trwa półtorej) zwyczajnie się ciągnie. Szkoda, że twórcy nie potrafili pozszywać ze sobą porządnie tego, co stworzyli - wtedy byłaby to prawdziwa teatralna wyścigówka, kolejne cacuszko w Nowym, który bez wątpienia wprowadza teatr młodego widza na zupełnie inną orbitę.