Artykuły

W piątek w sali kameralnej olsztyńskiego teatru władze re­gionu spotkały się z "teatralną rodziną" na uroczystej akade­mii z okazji 31 Międzynarodo­wego Dnia Teatru. Podziękowa­nia i życzenia dalszych artys­tycznych sukcesów dyrekcjom obu teatrów - im. S. Jaracza i Teatru Lalek i aktorom złożył wicewojewoda i senator Wacław Bartnik. Podkreślając, że doro­bek, będący rezultatem ich pra­cy, jest widoczny na mapie kulturalnej kraju. Józef Grze­gorczyk - wiceprezydent mia­sta życzył ludziom teatru wy­trwałości, dyrektor WDK - Marta Wysokińska - wielu wspaniałych sezonów. Część ar­tystyczną spotkania wypełnił występ grupy teatralnej "Adept" z MDK, prowadzonej przez Wandę Anusiak. Młodzież przygotowała montaż złożony z najbardziej wazeliniarskich i wiernopodańczych wierszy K. I. Gałczyńskiego z ostatniego okresu jego twórczości. Utwory te, pełne socrealistycznego szta­fażu - "Lenin" czy "Rozmowa miast" - zostały odczytane i zinscenizowane w sposób obna­żający ich kłamliwość i fałszo­wanie rzeczywistości. Kilku młodych aktorów wykazało się autentycznym talentem. Jak po­wiedział dyrektor Zbigniew Marek Hass - "narybek roś­nie".

Wątpliwości wzbudzał sens zderzenia doświadczeń kil­kunastoletnich dzieci z epoką w ich pojęciu równie odległą jak powstanie listopadowe, zna­ną z opowieści także większej części oglądającej występ pub­liczności. Poza tym wykpiwanie stalinowskich pochodów, w cza­sach gdy znowu pojawiają się tendencje do ideologizacji życia politycznego, w tym także szko­ły, wydają się przedwczesne. Nie wiadomo jeszcze kto, kiedy i jakie transparenty będzie ka­zał nieść miłym dzieciom. Chociaż oczywiście należy mieć na­dzieję, że - jak w tytule mon­tażu wierszy - "Wszystko się ułoży".

W środę i czwartek ubiegłego tygodnia na scenie olsztyńskiego teatru gościł warszawski "Kwa­drat" ze sztuką "Czarujący łaj­dak". W roli tytułowej wystąpił Jan Kobuszewski, również reżyserujący to przedstawienie. To­warzyszyła mu, między innymi, Danuta Szaflarska - ciągle w znakomitej formie, przedstawie­nie wybitnie "lekkie łatwe i przyjemne", typowa komedia z życia francuskiej klasy średniej czyli ludzi ceniących nade wszystko dobrą kuchnię, wygo­dę i życie bez komplikacji, ale nie rezygnujących z romansów, oparta była na dialogach, w za­łożeniu, dowcipnych i spiętrze­niu sytuacji, z pozoru bez wyj­ścia. Oczywiście wszystko koń­czy się dobrze - małżeństwo "łajdaka" zostaje uratowane, kochanki udobruchane, a on sam planuje kolejne polowanie. Ol­sztyńska publiczność była za­chwycona, zgodnie z tutejszą tradycją, zgotowała aktorom "standing ovation."

W sobotę w sali pantomimy wystąpiła natomiast Ryszarda Hanin z monodramem autorstwa Miry Michałowskiej "Ró­ża jest różą jest różą". Jest to historia życia Gertrudy Stein, amerykańskiej pisarki żyjącej w pierwszej połowie naszego wieku w Paryżu, opowiedziana przez jej przyjaciółkę i towa­rzyszkę życia Alicję Toklas. Gertruda była swego czasu gło­śną skandalizującą pisarką, "pa­tronką" Picassa i Ernesta He­mingwaya, prowadziła salon ar­tystyczny, kolekcjonowała obra­zy i wybitnych artystów. Ali­cja natomiast gotowała i piekła ciasteczka, zajmowała rozmową żony pisarzy, by - tak jak Zelda Fitzgerald - nie wtrącały się do rozmów Gertrudy z ich utalentowanymi mężami. Ger­trudę i Alicję łączyła prawdzi­wa "wielowymiarowa" miłość i o tym w monodramie mówi się bez ogródek, ale w sposób bardzo subtelny. Sceniczna Ali­cja opowiada właśnie o tym, co widziała w drodze między ku­chnią a salonem, ocenia wiel­kich pisarzy "lost generation" i awangardowych wówczas ma­larzy jako ludzi. Najważniejszą dla niej osobą jest oczywiście Gertruda i jej twórczość, resz­ta świata stanowi tło dla ich miłości.

Ciekawy formalnie pomysł został zrealizowany przez au­torkę "Róży" w sposób kultu­ralny i taktowny, tak samo po­dała tekst Ryszarda Hanin. Ca­łość była jak herbata, którą pani Hanin piła po spektaklu - niezbyt mocna z odrobiną cukru.