Artykuły

Przy wejściu na widownię, dzie­ci otrzymują kolorową czapkę z papieru, na cześć kompozytora muzyki, ochrzczoną "Augustynką". To program przedstawienia, połączony pomysłowo z plakatem, który przydaje się jeszcze w cza­sie spektaklu.

"Bajka o skrzypcowej duszy" Jerzego Kiersta z muzyką znane­go również z bogatej twórczości przeznaczonej dla najmłodszych - Augustyna Blocha, to spektakl, na którym dzieci bawią się zna­komicie.

Przeżywają nieskomplikowane, acz frapujące wyobraźnię perype­tie głównych bohaterów: Wojtka - utalentowanego muzycznie, właś­ciciela tytułowych skrzypiec, je­go brata Wicka, matki chłop­ców, na którą rzuciła urok zła czarownica, zabawnych postaci Kurasia i Jurasia, wreszcie stylo­wej wiedźmy.

Muzyka, mimo iż ma w tym przedstawieniu raczej ilustracyjny charakter, została ozdobiona przez kompozytora melodyjnymi pio­senkami, które także bardzo przy­padły do gustu młodocianej wi­downi.

Tytułowa "skrzypcowa dusza" to symbol dobra, które oczywiście zwycięży - przynajmniej w tym przedstawieniu.

Okazuje się, że mówiące zwie­rzęta - kapitalny osioł! - czarownica śmigająca na miotle, efekty pirotechniczne i akustyczne - wywołują zawsze gorący odzew ze strony dzieci. Nie brakuje ich w tym przedstawieniu.

Gorące oklaski na zakończenie spektaklu "Bajki o skrzypcowej duszy" potwierdzają, że to jedno z niewielu jakie mają obecnie w repertuarze stołeczne placówki muzyczne przedstawienie dla dzie­ci, podoba się tym do których jest adresowane.

Reżyserem "Bajki" jest Zbig­niew Marek HASS, absolwent Konserwatorium Leningradzkiego wydziału reżyserii teatrów mu­zycznych. Przedstawienie w Ope­retce Warszawskiej jest jego pra­cą dyplomową. Warto podkreślić, że dyrekcja operetki jako jedy­na placówka w kraju zgodziła się na to, aby temu młodemu, a więc i nie sprawdzonemu jeszcze debiu­tantowi, powierzyć to odpowie­dzialne zadanie.

Kierownictwo muzyczne spek­taklu spoczywa w rękach - także młodego choć już nie debiutanta - Bogdana Olędzkiego. Choreo­grafia - Janusz Dąbrowski. Barw­ną scenografią opatrzyła "Bajkę" Hanna Zaporska. Duże brawa zwłaszcza od tatusiów - za ko­stium złotej żmijki.

Śpiewania nie było wiele w tym przedstawieniu, stąd konieczna - w wielu momentach jeszcze, pra­ca nad prawidłową dykcją wyko­nawców. Nie może być mowy o fuszerkach, gdyż w tym przecież przede wszystkim dramatycznym spektaklu, każde słowo powinno wyraźnie docierać do słuchaczy. Ponieważ są nimi najmłodsi - nakłada to na wykonawców podwójny obowiązek.