Kobieta obłok, kobieta piórko, kobieta mgła
Na ziemi są zwierzęta. Jest i dom. Jedyny. A nad nim niebo. A w nim anioły. Jest i kolor różowy. Ale jeszcze wcześniej był motyl, który przysiadł na twarzy w momencie załamania, a potem dodał sił i odmienił życie - o książce "Krystyna Sienkiewicz. Różowe zjawisko" Grzegorza Ćwiertniewicza pisze Ilona Słojewska w portalu Teatr dla Was.
Grzegorz Ćwiertniewicz tworząc biografię Krystyny Sienkiewicz nie tylko spełnił swoje największe marzenie, ale także i wszystkich wielbicieli talentu aktorki, którzy zapewne wdzięczni mu będą za tę książkę przez długie lata. Treść jest niezwykle uporządkowana, wyodrębnia poszczególne obszary artystyczne jej działalności, a więc STS-u, filmu, teatru, kabaretu, estrady. Przejrzystość narracyjnych partii odautorskich dopełnia obiektywizm i dystans. Chociaż czasami można odczytać w nich pozytywne emocje i sympatię wobec portretowanej postaci. Są też recenzje, teksty śpiewanych piosenek, wypowiedzi członków rodziny, znajomych, przyjaciół, aktorów, aktorek. Osób, w życiu których pojawiła się Krystyna Sienkiewicz i prywatnie, i zawodowo. Wszystko to składa się na jej wizerunek. Czytelnik towarzyszy jej dzieciństwu, razem z nią patrzy na świat dorosłych, w którym rozpętuje się wojna. Wojna, która zabiera poczucie bezpieczeństwa, dom i rodziców, każe zostawić w komórce ukochanego psa. Trauma, od której nie można uciec przez długie lata, a która przypomina o sobie w dorosłym życiu i zawsze jest gdzieś w pobliżu.
Grzegorz Ćwiertniewicz zebrał bardzo dużo materiału z życia zawodowego aktorki. Odnosi się wrażenie, że nie pominął żadnego ważnego epizodu. Sporo miejsca poświęca Studenckiemu Teatrowi Satyryków, z którym Krystyna Sienkiewicz związana była przez długie lata. To wtedy została nazwana przez Krzysztofa Teodora Toeplitza "różowym zjawiskiem" w świecie artystycznym. I takim pozostała. Na teatralnej scenie, na filmowym planie, w kabarecie i na estradzie. Autor tak konstruuje obraz jej zawodowych działań, by pokazać ich fenomen - a tym jest uprawiane przez nią komedianctwo liryczne. Najwyższy stopień wtajemniczenia aktorskiego. Myślę, że w tym przypadku jest to dar, z którym aktorka chętnie dzieli się z innymi. Liryzm określa jej osobowość, ma wielki wpływ na charyzmę i magnetycznie wręcz przyciąga. Charakterystyczny tembr głosu sprawia, że wokół niej oraz nad publicznością unoszą się energetyczne fluidy. Bo w przypadku tej artystki, jej sceniczne kreacje są niezwykle wielowymiarowe; przenikające czas i przestrzeń. Stworzyła też wiele niezapomnianych ról filmowych, za które widzowie ją wprost kochają i jakże często dają dowody swej sympatii.
Dla Krystyny Sienkiewicz, absolwentki warszawskiej ASP, świat ma także swoje barwy i kształty. Źródeł jej plastycznej twórczości szukać należy w utraconym przez wojnę dzieciństwie, w marzeniach, jakie towarzyszyły jej w czasach młodości i potem, kiedy budowała od podstaw dom. Zapełniła go tym, co kochała i kocha najbardziej, tym, co stwarza jej poczucie bezpieczeństwa i tym, co kocha jej dusza.
W biografii Krystyny Sienkiewicz jest bardzo wiele osobistych wspomnień, zdarzeń z czasów dorastania, samodzielnego wkraczania na własną drogę. Poznajemy jej mężczyzn i ich miejsca w jej życiu. Doświadczamy pierwszych przeżyć żony, potem matki, osobistego szczęścia, wychowywania dziecka, a także niepokojów, rozterek, chwil przechodzących do wspomnień i tworzących rodzinną kronikę.
Biografia artystki prowadzi nas przez menadry jej życia, pokazuje, ile w nim jest szczęścia, radości, ile doświadczeń zbieranych po drodze. I tych dobrych, i złych. Na ile doświadcza się miłości i bólu. Autor przedstawia je z ogromną wrażliwością i obiektywizmem.
Ta książka to bardzo intymne spotkanie z aktorką poprzez słowa. Dopełniają je zdjęcia, materiały prasowe. Bo zamieszczono ich bardzo dużo i stanowią w tej biografii istotny obraz ilustrujący życie Krystyny Sienkiewicz. Warto poznać tę silną i zindywidualizowaną osobowość. Kobietę, dla której życie tka wielobarwne kompozycje.
Z okładki, zaprojektowanej przez Annę Pol, wita czytelnika Krystyna Sienkiewicz, trzymając w rękach wazon z kwiatami. Zdjęcie pochodzi z filmu "Lekarstwo na miłość". Jest w nim i eteryczność, i vis comica, i liryzm. A w tle - ciepły i soczysty odcień zieleni. Znak harmonii, wtajemniczenia, przyrody i wolności.
