Radość i niedosyt
- W teatrze lalkowym przeważnie działa z ukrycia, zza parawanu lub maski. Pomimo tej zasłony nie traci siły wyrazu animowanej postaci. Przeciwnie, efekt może być zwielokrotniony - mówi scenograf ADAM KILIAN.
Adam Kilian przygotował scenografię do "Żywotów Świętych". Jak wyglądają efekty jego pracy, można przekonać się odwiedzając Olsztyński Teatr Lalek w lutym i marcu.
Marta Markowicz: - Jakie możliwości widzi Pan w scenografii teatralnej?
Adam Kilian: - Szekspir powiedział: "teatr jest światem, tu może się wszystko zdarzyć". W teatrze lalkowym środki wyrazu mogą mieć silę metafory poetyckiej. Wyobraźnia ma nieograniczone możliwości kreowania postaci, wszelakich zwierząt, smoków; można wzniecać burze, budować "zamki na lodzie", pokazać dobro i zło, rozpacz i radość.
- Gdyby mógł Pan cofnąć czas, wybrałby Pan inną drogę zawodową?
- Czasu cofnąć nie można, ale powtórzę za Tuwimem: "Zostaw mnie Panie Boże na drugi rok w tej samej klasie, ja się poprawię".
- Jest coś szczególnego, co poprzez scenografię chciałby Pan przekazać widzom?
- Radość. Zacytuję Sokratesa: "Piękno jest jedyną rzeczą boską i widzialną jednocześnie".
- Co było dla Pana najtrudniejsze podczas pracy nad scenografią do "Żywotów świętych"?
- Wieczny niedosyt.
- Czy treść "Żywotów..." jest Panu bliska?
- Treść "Żywotów..." jest apokryfem, formą pełną prostoty, bardzo naiwną. Jest jak czysta woda w tatrzańskim strumieniu, prześwietlona słońcem.
- Komu poleciłby Pan to przedstawienie?
- Wszystkim wrażliwym, o czułym sercu. Od lat 8 do... 100!
- Czym różni się praca nad scenografią w teatrze lalkowym i dramatycznym?
- Możliwości scenografa w teatrze lalkowym są nieograniczone. W teatrze dramatycznym i lalkowym motorem i duszą jest aktor. W teatrze żywego planu swoją osobą reprezentuje różne role, często przeistaczając się charakteryzacją i wdziewając kostium. W teatrze lalkowym przeważnie działa z ukrycia, zza parawanu lub maski. Pomimo tej zasłony nie traci siły wyrazu animowanej postaci. Przeciwnie, efekt może być zwielokrotniony. Ogromne pałuby parady Petera Schumana, idąc ulicami Nowego Jorku, przyciągały tysięczne tłumy widzów. Malutka lalka-patyczek Jezuska w przelipce chleba w bożonarodzeniowej szopce wzruszała i podbijała serca...
- Scenograf odgrywa bardzo ważną rolę w teatrze, to dzięki niemu myśli pisarza zostają urzeczywistnione w postaci obrazów scenicznych. Boję się tylko, że wielu widzów tego nie docenia. Na ulicach rozpoznaje się aktorów, a scenografowie schodzą na dalszy plan... czy mam rację?
- Sławny, kochany aktor jest ikoną, aniołem, który na chwilę zszedł na ziemię i idzie ulicą. Dramaturg, reżyser, scenograf działają zza kadru. Niech po prostu ich dzieło widz gani lub... chwali.
- Jakie ma Pan dalsze plany?
- Plany? Namaluję... Sąd Ostateczny!
- Dziękuję bardzo za rozmowę!
- Ja również!
