Legendarna "Serenada" i prapremiera o obcości
"Serenada" w choreogr. George'a Balanchine'a i "Infolia" w choreogr. Jacka Przybyłowicza w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Choreografie George'a Balanchine i Jacka Przybyłowicza dzieli 80 lat, estetyka i technika tańca... Łączy sposób związania ruchu z muzyką i specyficzny rodzaj narracji ruchowej, która zastępuje literacką fabułę.
W pierwszej części zobaczyliśmy dzieło choreograficzne obrosłe legendą - "Serenadę" [na zdjęciu] George'a Balanchine - stworzone do muzyki Piotra Czajkowskiego. Pozbawiona fabuły kompozycja ruchowa urzeka pięknem rysunku linii tanecznych, niczym poetycki film. Każdy ruch, gest a nawet spojrzenie wywiedzione są z muzyki.
Niestety, poznańscy tancerze musieli tańczyć z towarzyszeniem orkiestry, która pod batutą Grzegorza Wierusa brzmiała ciężko i ostro. Muzyka nie przypominała poetyckiej "Serenady". Warstwa brzmieniowa nie przystawała do ruchowej, a choreografowi chodziło o to, by stanowiły jedno.
Po przerwie zobaczyliśmy prapremierę choreografii Jacka Przybyłowicza "Infolia". Choreograf połączył w całość fragmenty muzyki Wojciecha Kilara i Henryka Mikołaja Góreckiego. Tym, co spaja i łączy fragmenty, jest utwór Prasąuala "Infolia".
Duet Agnieszki Wolnej-Bartosik i Johna Svenssona do muzyki Prasquala określa tu i teraz miejsce akcji. Zobaczycie państwo - zdają się mówić tancerze - opowieść o nas, ludziach XXI wieku. Muzyka jest niepokojąca, a bohaterowie - co wyraźnie widać - czują się niepewnie. Szybko wtapiają się w obojętny tłum. Charakteryzuje go chodzenie, bieganie, izolowanie się... Ze zbiorowości, która nader rzadko jest empatyczna, co jakiś czas wyłączają się małe grupki, co sugeruje, że ludzie odczuwają potrzebę bycia blisko siebie.
Choreografia (spektakl) Przybyłowicza dotyka ponadczasowego problemu człowieka, który zawsze i wszędzie może się poczuć obco. Projekcja Piotra Rymera podpowiada bardziej jednoznaczny trop; "Infolia" to opowieść o migracji mieszkańców z Syrii do Europy.
