Artykuły

Po improwizacjach Mickiewiczowskich Teatr Adekwatny sięgnął do staroindyjskiego arcydzieła (z V wieku p.n.e.) "Pieśń Pana" (Bhagawad Gita). I tu, i tam rozmowa z Bogiem, a więc linia konsekwentna. Ale wybór tym razem jest niezwy­kły. Kto dziś u nas pamięta o tym sanskryckim poemacie? "Pieśń Pana" jest częścią "Mahabharaty", jednego z najwię­kszych dzieł literatury świato­wej (największych także roz­miarami, bo liczy 100 tysięcy wierszy). Już samo przypomnie­nie fragmentów tej epopei (naz­wiska tłumacza w programie nie podano) i zasugerowanie jej poetycko-filozoficznego smaku zasługuje na pochwałę.

Jerzy Wójcik dokonał wyboru, ułożył scenariusz i zainscenizował z reżyserską pomocą Magdy Teresy Wójcik to przedstawie­nie. Postarał się przede wszyst­kim o odpowiedni nastrój, w którym by mocniej przemówiły nieteatralne, ale nasycone głębo­ka treścią strofy poematu. Sala zanurzona w półmroku. Z estra­dy odzywa się muzyka hindus­ka. Gra czwórka studentów Wyższej Szkoły Muzycznej w hinduskich strojach i na hindus­kich instrumentach. Jednostajne rytmy i przejmujące, świdrują­ce tony towarzyszą bez chwili przerwy całemu przedstawieniu. W powietrzu zapach palonych ziół hinduskich. Gra świateł i cieni stwarza piękne układy czarno-białe. Wszystkie zmysły są zaatakowane. Na tym tle bohater poematu Ardżuna (Henryk Boukołowski) wiedzie dyskurs z Kriszną (Mag­da Teresa Wójcik) przy wtórze Sandżaji (Witold Nożyński). Dys­kurs w dramatycznej rozterce przed bitwą z braćmi, w któ­rej trzeba będzie walczyć z ludźmi najbliższymi, dotyka pro­blemów życia i śmierci, koniecz­ności działania, obowiązków człowieka, zdrady i wierności so­bie, ujarzmiania namiętności i wartości cierpienia. Ładunek my­śli duży, wymaga od słuchacza skupienia, ale wart jest tego wysiłku.