W STU byłem przykrywką
JERZY STUHR - aktor wyborny. Gdy zabrał się do reżyserowania filmów, niektórzy wątpili, czy podoła. Podołał. Jego filmy podobają się widzom i krytykom. Uczą innego spojrzenia na świat. Jerzy Stuhr to także pedagog. Jego studenci mówią, że wspaniały.
"Aktora poznajemy po tym, jak zaczyna, a nie jak kończy"... To pańskie słowa?
- To żart. Parafraza innego powiedzenia. Mówiłem tak na otwarciu festiwalu sztuk dyplomowych studentów szkół teatralnych. Dla nich jest ważne, jak zaczną. To ich pierwszy występ na wielkiej scenie, pierwsza publiczność, pierwszy popis przed jurorami.
Pan im zazdrości?
- Młodości im zazdroszczę!
Kiedy pociągnęła pana scena?
- Zawsze wiedziałem, że będę aktorem. Gdy w 1966 r. Krzysio Jasiński zakładał Teatr STU, byłem pierwszym studentem amatorem, który grał tam obok studentów szkoły teatralnej: Jerzego Treli, Wojciecha Pszoniaka, Olgierda Łukaszewicza. Teatr studencki musiał mieć studentów z różnych uczelni. I ja byłem taka przykrywką spełniającą ten wymóg.
Ale nim został pan aktorem, ukończył pan filologię polską. To była pomyłka?
- Nie. To nasza rodzinna tradycja. W męskiej części Stuhrów wszyscy musieli studiować na Uniwersytecie Jagiellońskim. Moi przodkowie byli prawnikami. Ja poszedłem na filologię. Mój syn Maciek na psychologię. Mówiło się: "UJ daje wykształcenie, a zawód można zdobyć gdzie indziej".
Miał pan jakąś wpadkę sceniczną?
- W Starym Teatrze grałem z Anną Polony w "Godach życia" Przybyszewskiego. Miałem nosić wąsy ale głupio się z nimi czułem. Gdy tylko reżyserka wyjechała z Krakowa, grałem bez wąsów. Po roku
przyjechała obejrzeć spektakl, więc w panice te wąsy przylepiłem. Kiedy wyszedłem na scenę, Anna Polony tak się śmiała, że trzeba : było spuścić kurtynę!
Co pan mówi studentom na starcie?
- Żeby mieli w sobie busolę wskazującą gdzie jest świątynia, a gdzie rynek. Gdzie tworzy się sztukę, a gdzie zarabia pieniądze. I żeby chałtury nigdy nie nazywali koncertem, bo to nadużycie.
