Stary Fredro nieco przytupany
"Mąż i żona" na kameralnej scenie Teatru Współczesnego to chyba pierwszy spektakl fredrowski całkowicie zatańczony.
Znudzeni sobą małżonkowie Elwira i Wacław (Anna Januszewska i Grzegorz Młudzik, małżeństwo także w życiu prywatnym), przechodzą małżeński kryzys. Znudzony mąż zdradza żonę z ponętną pokojówką (Ewa Sobczak). Żona odpłaca mu tym samym z jego przystojnym przyjacielem (Konrad Pawicki). Ten też romansuje z pokojówką. Zaś służąca-powiernica tak naprawdę knuje przeciwko swojej pani. Wszystkim milcząco towarzyszy sługa (Arkadiusz Buszko). Choć momentami sztuka Fredry jest dowcipna, dramat jest smutną refleksją nad kondycją ludzką. Miłość sprowadza się do gry pozorów. Przyjaźń budowana jest na kłamstwie. Wszyscy się oszukują i są oszukiwani. Od czasów Aleksandra Fredry wiele się nie zmieniło - bohaterowie XXI wieku, którzy w szczecińskim Teatrze Współczesnym wkraczają na różową scenę przypominającą dyskotekowy parkiet, nie różnią się od swoich pradziadków z XIX-wiecznych salonów.
Do pokazania obłudy ludzkich stosunków reżyser Andrzej Bubień wybrał oryginalną formę - taniec. Nie ma miłości, nie ma szczerości, jest efektowna, wystudiowana poza. Czwórka bohaterów, prowadząc rozmowy, cały czas tańczy w rytm głośnej swingującej muzyki (podobno kompozytor Piotr Salaber - znany jako pianista z talk-show "Joker" - dostał od reżysera polecenie napisania muzyki, po wysłuchaniu której zwiększy się przyrost naturalny w Szczecinie). Muzyka ta została wydana na płycie jako dodatek do programu spektaklu.
Taniec ożywia sceny (samej akcji jest w "Mężu i żonie" niewiele), potęguje komizm, pozwala uniknąć dosłowności licznych erotycznych scen.
Przyjemnie się tak roztańczonego Fredrę ogląda i na pewno nikogo spektakl nie zanudzi. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że czwórka aktorów wymyka się tekstowi Fredry, robiąc na scenie własny show - efektownie przez dwie godziny "przytupując" gorzką wymowę sztuki. Przypominamy sobie o niej dopiero dzięki kończącej spektakl wymownej scenie symbolicznej.
