Jak było na "Weselu"?
Ano właśnie. Byłam na "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Polskim w Warszawie i chciałam się podzielić swoimi spostrzeżeniami. Do tej sztuki mam szczególny sentyment - pisze Katarzyna Łaniewska w tygodniku W Sieci.
W "Weselu" występowałam na scenie właśnie Teatru Polskiego dwukrotnie, w reżyserii Kazimierza Dejmka. Grałam rolę Gospodyni. Brałam też udział w telewizyjnej wersji sztuki w reżyserii Lidii Zamkow. W spektaklach poetyckich dla szkół prezentujących twórczość Wyspiańskiego wcielałam się chyba we wszystkie role kobiece. W teatrze funkcjonuje powiedzenie: jeżeli Dyrektor ma obsadę do "Wesela", to znaczy, że ma znakomity zespół.
Cóż mogę powiedzieć po obejrzanym przedstawieniu? W reżyserii Krzysztofa Jasińskiego występuje dziewięciu aktorów i kilka głosów. Dużo w nim muzyki pseudoludowej z przewagą disco polo. Wielkie billboardy obrazujące historyczne malarstwo polskie oraz bardzo dużo piorunów, błyskawic i lasery, lasery, lasery... Choć pozamieniane były sceny, a teksty włożone w usta innych postaci, to tekst brzmiał: "Trza być w butach na weselu", "Mego dziadka piłą rżnęli... Myśmy wszystko zapomnieli", "Miałeś, chamie, złoty róg [...], ostał ci sie ino sznur". Odtwarzałam sobie w głowie dialogi pomiędzy Maryną a Poetą: "Pan poeta, pan poeta". I odpowiadałam w myślach: "Ale gdzie ta, ale gdzie ta". Było to dość złośliwe, lecz adekwatne wobec kolegi, który oddawał tę rolę na scenie, a może raczej udawał.
Zazdrościłam wspaniałej urody, pięknego śpiewu i znakomitego podawania tekstu Joasi Trzepiecińskiej, która wcieliła się w rolę Gospodyni. Bardzo bawiła mnie, w dobrym tego słowa znaczeniu, właściwie oddana postać Czepca grana przez Piotra Cyrwusa. Podobał mi się młody Jasiek, kiedy zgubił róg, ale w scenie walki z laserami stracił moją sympatię.
Zabrakło mi na początku sztuki, patrząc z perspektywy 2015 r.: "Cóż tam, panie, w polityce? Chińcyki trzymają się mocno!?".
