Bydgoski Holender tułacz
Trochę w cieniu teatrów operowych Warszawy, Łodzi czy Poznania pozostaje Opera i Operetka w Bydgoszczy. Nie posiada ona jak dotąd własnej siedziby (choć istnieją bardzo piękne i oryginalne architektoniczne plany); funkcjonując niejako "kątem" przy teatrze dramatycznym i dając przedstawienie jedynie dwa lub trzy razy w tygodniu, pełni jednak swą pożyteczną działalność już całych lat dwadzieścia.
Mimo trudnych i niewygodnych warunków - parokrotnie porywała się bydgoska Opera ambitnie na potężne dzieła z wielkiego repertuaru. Czyniła to, powiedzieć można oględnie, ze zmiennym szczęściem, to też na kolejną "jubileuszową" premierę, na którą wybrano wagnerowskiego "Holendra tułacza", wybierałem się nie bez pewnego niepokoju.
Okazał się jednak zbędny. Przedstawienie, znakomicie reżyserowane przez gościa z NRD Petera Goglera (on to właśnie swego czasu wystawiał w Dessau "Straszny Dwór" Moniuszki) ma właściwy dla tej romantycznej opery klimat; wczuwają się weń z powodzeniem odtwórcy głównych ról solowych, wśród których wyróżniała się przede wszystkim obdarzona bardzo ładnym sopranem i świetnymi warunkami zewnętrznymi Elżbieta Hoffman jako Senta oraz tworzący ładną, tytułową postać Holendra Jerzy Gruszczyński. Scenograf Marian Stańczak zręcznie zagospodarował szczuplutką przestrzeń sceniczną, tworząc zwłaszcza w drugim obrazie śliczne wnętrze domu norweskiego żeglarza. Co zaś najważniejsze - to nadspodziewanie dobrze pod batutą Stanisława Renza grająca orkiestra i bardzo dobrze śpiewające chóry - także chór męski, co w naszych teatrach operowych jest zjawiskiem raczej rzadkim. Popisowa pieśń marynarzy w III akcie była tego wyrazistym dowodem. Może tylko samo zakończenie opery przechodzi trochę bez wrażenia, nie wyzyskując możliwości, jakie otwiera tu libretto.
Tak więc - ryzyko się opłaciło, a wystawienie "Holendra" przyniosło poważny sukces bydgoskiej scenie operowej.
