Szczątki sanatorium
We wtorkowy wieczór sala ACK "Chatka Żaka" zapełniła się entuzjastami twórczości Brunona {#au#814}Schulza{/#}, którzy na schulzowski festiwal zjechali do Lublina z całego świata. Z tekstu "Sanatorium pod Klepsydrą" litewski reżyser Oskaras Koršunovas wybrał najistotniejsze fragmenty i ta część publiczności, która miała w pamięci prozę Schulza lub choćby znakomity film Wojciecha Hasa, mogła być zawiedziona wstrzemięźliwością wyboru.
Ale i tak większość przyszła na Jana Peszka, który po mistrzowsku przeobrażał się z patriarchy kupieckiego rodu w ptaszysko, machające skrzydłami wielkich liczydeł. I większość była rolą Peszka usatysfakcjonowana. Ale także większość z trudem wyławiała ze spektaklu jego przesłanie.
Reżyser zrobił przedstawienie na kanwie "Sanatorium pod Klepsydrą" i wybrał z tekstu najbardziej uniwersalny wątek. Syn (Rafał Maćkowiak) podróżuje do sanatorium, by zdążyć zobaczyć ojca (Jan Peszek). Wędruje przez szklane konstrukcje, mija żywe obrazy, spotyka postaci z tego i już tamtego świata. Ze sceny skąpo padają słowa, leniwie sączy się erotyka gęsto zapisana na stronach powieści, cały zespół cokolwiek mechanicznie porusza się w skomplikowanych przestrzennie planach. Z minuty na minutę spektakl żywych aktorów zamienia się w grę marionetek. Nawet gdy marionetki nieruchomieją - są w drodze - bo z tyłu przesuwają się dekoracje stwarzając złudzenie wędrówki.
Syn szuka ojca, ojciec wciąż znika mu w labiryncie dekoracji. Koršunovas zrobił spektakl o tym, że to jest bardzo trudne, czasem niemożliwe - odnajdywanie. Spektakl ma drugi, bardziej mistyczny wymiar. Dla Koršunovasa Ojciec jest symbolem Boga, którego szukamy, i którego tak naprawdę odnaleźć nie potrafimy.
- Smucę się, że mamy tak mało czasu; czasy, w których żyjemy skazują na szczątkowość - mówi Peszek.
W tym szczątkowym świecie XXI wieku szczątkowe są relacje międzyludzkie, szczątkowe jest także nasze zapotrzebowanie na Boga. Już nie potrafimy go odnaleźć...
