Artykuły

W styczniowym numerze Teatru mapę teatrów z północnej i południowej Polski sporządzili Michał Centkowski, Dominika Szmyt.

***

Opole: Teatr im. Jana Kochanowskiego

Powołany do życia 1 stycznia 1975 roku Teatr im. Jana Kochanowskiego jest jedną z największych scen w kraju. Dysponuje wysokiej klasy zapleczem technicznym, porównywalnym z możliwościami Teatru Narodowego. Teatr dysponuje trzema scenami: Dużą z widownią na 577 osób (z obrotówką o średnicy 13 m, z wbudowanymi w nią czterema ogromnymi zapadniami o skoku ponad 5 m), Małą na 193 miejsca oraz Sceną na Parterze (tzw. bunkrem) z mobilną widownią na 80 osób.

W 2007 roku fotel dyrektora naczelnego i artystycznego objął w drodze konkursu reżyser operowy Tomasz Konina. W związku z wygaśnięciem jego kontraktu w roku 2011 władze województwa przedłużyły kontrakt z Koniną, z pominięciem procedury konkursowej, na kolejne pięć lat.

Dzięki umiejętnemu łączeniu w repertuarze oferty rozrywkowej (komedii, propozycji dla dzieci) z wysoko artystycznym teatrem, realizowanym przez najważniejszych twórców polskiego teatru, opolska scena nie tylko cieszy się silną pozycją w mieście oraz regionie (wysoka frekwencja), ale też jest wymieniana wśród liczących się scen krajowych. Opolskie spektakle Mai Kleczewskiej ("Makbet") czy Krzysztofa Garbaczewskiego ("Iwona, księżniczka Burgunda") regularnie goszczą na krajowych i zagranicznych festiwalach, gdzie zdobywają nagrody. Zaś kolejne premiery przyciągają uwagę mediów ogólnopolskich.

Swoje spektakle realizowali w Opolu między innymi Paweł Świątek, Mikołaj Grabowski, Łukasz Chotkowski oraz Maja Kleczewska.

Od swego powstania w roku 1975 Teatr im. Jana Kochanowskiego jest organizatorem festiwalu służącemu konfrontacji dorobku scen dramatycznych w dziedzinie polskiej klasyki. Opolskie Konfrontacje Teatralne, w tym roku zorganizowane po raz trzydziesty dziewiąty, jako jeden z najstarszych festiwali teatralnych w kraju, rokrocznie przyciągając do Opola interesujące spektakle z najważniejszych polskich scen, wciąż cieszą się sporym zainteresowaniem widzów. W ostatnich latach, w związku ze stale zmniejszającą się dotacją z MKiDN i rosnącymi kosztami, coraz częściej pojawiają się głosy o potrzebie odświeżenia formuły festiwalu oraz bardziej energicznego pozyskiwania środków zewnętrznych.

Mimo sukcesów artystycznych oraz znaczącej poprawy wyników frekwencyjnych teatru (które według władz województwa opolskiego przemawiały za przedłużeniem kontraktu z Tomaszem Koniną bez konkursu) pod koniec każdego roku teatr dowiaduje się o kolejnych cięciach w dotacji. Gdy pod koniec 2012 roku zapowiedziano zmniejszenie dotacji dla teatru o pół miliona złotych, dyrektor Konina zapowiedział zawieszenie większości premier w kolejnym sezonie. Z uwagi na wysokie koszty stałe, pochłaniające większą część dotacji, środki na nowe produkcje okazały się niewystarczające. Ostatecznie w roku 2013 udało się teatrowi wystawić pięć premier, tę samą liczbę zrealizowano w roku 2014. Do najciekawszych należą bez wątpienia "Szklana menażeria" Williamsa w tłumaczeniu i reżyserii Jacka Poniedziałka (premiera 13 września 2014) oraz głośna, zrealizowana z rozmachem inscenizacja "Rękopisu Znalezionego w Saragossie", szkatułkowej powieści Jana Potockiego, w reżyserii Pawła Świątka (premiera 8 lutego 2014). Sporą popularnością wśród widzów cieszyły się także widowiskowe "Opowieści z Narnii" w reżyserii dyrektora opolskiej sceny Tomasza Koniny.

W rok 2015 Teatr im. Jana Kochanowskiego znów wchodzi z informacją o mniejszej dotacji.

Najważniejsi twórcy: Maja Kleczewska, Krzysztof Garbaczewski, Paweł Świątek.

Najlepsi aktorzy: Grażyna Rogowska, Sylwia Zmitrowicz, Mirosław Bednarek, Łukasz Wójcik.

Michał Centkowski

***

Opole: Opolski Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki

Dzieje Opolskiego Teatru Lalki i Aktora zaczynają się przed wojną, kiedy w 1937 roku w Raciborzu zainaugurował działalność Polski Teatr Kukiełkowy przedstawieniem "Cztery mile za piec" w reż. Alojzego Smolki, instruktora amatorskich teatrów, którego artystyczną wrażliwość ukształtowały kontakty z twórcami legendarnego warszawskiego Baja. W ten sposób w Opolu, przy I Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech, powstał Teatr Kukiełkowy. Zespół stanowili początkowo pracownicy polskich instytucji kultury działających wówczas w mieście. Po wojnie Smolka poświęcił się organizacji zawodowego teatru lalek. W 1962 roku zorganizowano w Opolu pierwszy Śląski Festiwal Teatrów Lalkowych w Opolu, który z czasem stał się jednym z najważniejszych krajowych festiwali.

W późniejszych latach teatrem kierowali m.in. Zygmunt Smandzik oraz absolwent praskiej szkoły teatralnej Włodzimierz Fełenczak. Scena lalkowa, mimo że posiadała odrębną siedzibę, przez lata funkcjonowała pod egidą Teatru Dramatycznego im. Jana Kochanowskiego.

W 1993 roku dzięki staraniom Krystiana Kobyłki, od 1990 roku kierującego opolską sceną (nominacja pozakonkursowa - w 2010 roku umowa przedłużona poza konkursem na kolejne pięć lat), Teatr Lalki i Aktora stał się samodzielną miejską instytucją kultury, której organizatorem jest miasto Opole. Właśnie pod kierownictwem Kobyłki opolski teatr odnosił największe sukcesy artystyczne, by wspomnieć chociażby obsypany nagrodami spektakl "Arlekin i Kolombina" Petra Nosálka z 1995 roku (m.in. Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek "Ostrawa", Wielka Nagroda Publiczności na festiwalu w Lublinie).

Opolski Teatr Lalki i Aktora od początku swej działalności otwierał się na poszukiwania artystyczne. Do Opola zapraszano uznanych twórców, zarówno teatru lalkowego, jak i dramatycznego, z kraju i z zagranicy (Jan Dorman, Irena Jun, Peter Nosálek, Eva Farkašová) którzy przygotowywali głośne i nagradzane w kraju i za granicą spektakle, łączące teatr żywego planu z lalkarstwem. Opolski Teatr Lalki i Aktora łączy w swym repertuarze klasyczne baśni w wysmakowanych plastycznie realizacjach z nową dramaturgią i poszukiwaniem nowych form teatralnego wyrazu.

W ostatnich latach teatr wdarł się na szczyt. W 2009 roku Marián Pecko (stale i z sukcesem współpracujący z opolskim teatrem) przygotował inscenizację "Iwony, księżniczki Burgunda", która stała się rewelacją polskich festiwali. A nawet bohaterką skandalu - bo jury festiwalu "Klasyka Polska" (w składzie: Andrzej Łapicki, Tadeusz Nyczek, Olga Tokarczuk, Tymon Tymański) nie odważyło się przyznać "Iwonie" Grand Prix, uznając, że to festiwal teatrów dramatycznych, więc przyznanie nagrody teatrowi lalkowemu byłoby precedensem i prowokacją (mimo że Iwona startowała w konkursie). W 2013 roku Paweł Passini przygotował w Opolu głośną prapremierę sztuki Artura Pałygi "Morrison/Śmiercisyn".

Ważnym aspektem działalności teatru pozostają działania edukacyjne, związane z szeroko pojętą animacją kultury. W 2012 roku z teatrem związała się jako kierownik literacki i pedagog teatralny Alicja Morawska-Rubczak.

Od lat opolska scena buduje także szczególne relacje z czeskimi scenami, zwłaszcza z Teatrem Lalek z Ostrawy, czego efektem jest szereg teatralnych koprodukcji oraz odkrycie dla opolskiej publiczności czeskiej dramaturgii.

Opolski teatr dysponuje dwiema scenami. W roku 2009 roku rozpisano konkurs architektoniczny na projekt przebudowy siedziby teatru. Zwyciężył projekt autorstwa Jacka Rzyskiego. Dzięki wsparciu władz miasta oraz MKiDN od marca 2013 do października 2014 przeprowadzono remont - powstała efektowna, przyciągająca wzrok elewacja, a wewnątrz najbardziej przyciągają uwagę schody. Teatr po remoncie otworzono premierą "Liściki na wiatr" w reż. Piotra Cieplaka (z pochodzenia opolanina).

Najważniejsi twórcy: Paweł Passini, Petr Nosálek, Marián Pecko, Eva Farkašová.

Najważniejszy aktorzy: Andrzej Mikosza, Mariola Ordak-Świątkiewicz.

Michał Centkowski

***

Czeski Cieszyn: Teatr Cieszyński / Český Těšín: Těšínské divadlo

14 października 1946 roku premierą spektaklu "Wczoraj i przedwczoraj" Aleksandra Maliszewskiego w reżyserii Władysława Delonga swą działalność zainaugurowała Scena Polska Teatru Cieszyńskiego. Powołany do życia z inicjatywy dyrektora Teatru Cieszyńskiego Josefa Zajíce i dyrektora Teatru Polskiego w Bielsku-Białej Aleksandra Gąssowskiego (pod opieką Polskiego Związku Kulturalno-Oświatowego w Czechosłowacji) niezależny zespół artystyczny, pozostaje do dziś jedynym w pełni zawodowym teatrem polskim działającym poza granicami kraju. Instytucję finansuje w pełni samorząd czeski - organizatorem instytucji jest Urząd Wojewódzki w Ostrawie.

Od 2008 roku w Teatrze Cieszyńskim działa także Scena Bajka, kontynuująca tradycję powołanego do życia w 1948 roku Teatru Lalek Polskiego Związku Kulturalno-Oświatowego w Czeskiej Republice. Przygotowuje ona rocznie trzy premiery - zarówno w języku czeskim, jak i polskim.

Repertuar Sceny Polskiej obejmuje zarówno propozycje popularne (komedie, farsy, spektakle muzyczne), jak i inscenizacje klasyki oraz dramaturgię współczesną. Ważnym elementem oferty artystycznej są także sztuki autorów wywodzących się ze Śląska Cieszyńskiego. Zespół Sceny Polskiej liczy obecnie 16 członków.

Od 2003 roku funkcję kierownika artystycznego Sceny Polskiej pełni Bogdan Kokotek, który również aktywnie w Teatrze Cieszyńskim reżyseruje - różnorodny repertuar ("Amadeusz", "Zbrodnia i kara", "Lalka", "Cyrano de Bergerac").

Instytucja Sceny Polskiej z jednej strony wykonuje ogromną pracę, zarówno na rzecz rozwoju i propagowania kultury polskiej, jak i polsko-czeskiego dialogu międzykulturowego, z drugiej zaś stara się zachować w pełni autonomiczny status sceny o różnorodnej ofercie repertuarowej i dobrym poziomie artystycznym. I choć ze Sceną Polską współpracują głównie mniej znani twórcy lokalni, zarówno z Czech, jak i z Polski, w Cieszynie reżyserowali swoje spektakle m.in. Katarzyna Deszcz czy Monika Strzępka, która w 2004 roku debiutowała na Scenie Polskiej Teatru Cieszyńskiego reżyserując "Polaroidy" Marka Ravenhilla, a dwa lata później "Prezydentki" Wernera Schwaba (spektakl zdobył nagrodę na VI Festiwalu Teatrów Moraw i Śląska). W 2014 roku teatr sięgnął po słynną sztukę Enron Lucy Prebble (reż. Rafał Matusz), dramat komentujący źródła światowego krachu finansowego.

Scena dając około 150 przedstawień w sezonie, przyciąga widzów z całego regionu, ciesząc się sporą popularnością po obu stronach granicy. Prócz spektakli wystawianych w siedzibie teatru w Czeskim Cieszynie, Scena Polska nie tylko objeżdża ze swoimi spektaklami sąsiednie miasta, ale też regularnie występuje gościnnie zarówno na scenach polskich, jak i czeskich, a także m.in. na Słowacji, w Austrii czy na Litwie.

Najlepsi aktorzy: Małgorzata Pikus, Anna Paprzyca, Piotr Rodak.

Michał Centkowski

***

Cieszyn: Teatr im. Adama Mickiewicza

Teatr im. Adama Mickiewicza jest teatrem impresaryjnym. Przez wiele lat ten efektowny, secesyjny gmach - zaprojektowany przez słynnych wiedeńskich architektów Fellnera i Helmera - na zmianę znajdował się w administracji władz miasta lub Teatru Polskiego w Bielsku-Białej. Od 1993 roku już niezmiennie teatr jest instytucją kultury miasta Cieszyna.

Dyrektorem teatru jest cieszynianin Andrzej Łyżbicki, zarządzający Teatrem im. Adama Mickiewicza już ponad trzydzieści lat (co na cieszyńskich portalach internetowych powoduje wiele kąśliwych uwag). Pięćdziesiąt procent budżetu stanowi dotacja - drugie pięćdziesiąt teatr wypracowuje sam. Nie dziwi zatem, że w repertuarze znaleźć można objazdowe, komercyjne przedstawienia z popularnymi aktorami, takie jak Złodziej z Cezarym Żakiem, Rafałem Królikowskim, Izą Kuną i Renatą Dancewicz czy Intryga ze Zbigniewem Zamachowskim i Beatą Ścibakówną.

Nie brak też w ofercie przedstawień dla dzieci. Regularnie występują na scenie teatru cieszyńskiego polskie kabarety ("Paranienormalni") oraz artyści estrady (ostatnio Ewa Bem czy Skaldowie). Z drugiej strony teatr pełni też rolę ośrodka kultury regionalnej. W jego przestrzeniach organizowane są przeglądy zespołów amatorskich, okolicznościowe imprezy (na przykład jasełka), występy folklorystyczne, koncerty uczniów szkoły muzycznej.

pp

***

Olsztyn: Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie

Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie to jedyny teatr dramatyczny w mieście. Od roku 2006 jest współprowadzony przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - jako pierwsza tego typu instytucja kultury w północno-wschodniej Polsce. Co roku na czterech scenach: Dużej, Kameralnej, Margines oraz Scenie u Sewruka, prezentowanych jest nawet do kilkunastu premier. W sezonie 2008/2009 było ich aż 13.

Każda ze scen ma swój odmienny charakter. Widzowie chcący zobaczyć coś z repertuaru klasycznego, rodzimej lub światowej dramaturgii, wybiorą spektakl prezentowany na Dużej Scenie. (Na afiszu nie znajdziemy jednak fars czy szkolnych lektur). Scena Kameralna to spektakle oparte na tekstach z wieku XX i tych najnowszych (na przykład "Układ" Elii Kazana w reż. Gabriela Gietzky'ego, premiera w maju 2014).

Miejscem na eksperyment i wszelkie okołoteatralne poszukiwania jest Scena Margines, kierowana obecnie przez prozaika i felietonistę Mariusza Sieniewicza. Margines przyzwyczaił widzów do sztuk bezkompromisowych formalnie i treściowo, często wystawianych przez debiutujących reżyserów, jak na przykład zauważona "Jackie. Śmierć i księżniczka" Jelinek w reż. Weroniki Szczawińskiej (2008) czy ostatnio "Skórka pomarańczowa" Mai Pelević w reż. Małgorzaty Warsickiej, jeden z najnowszych, entuzjastycznie przyjętych spektakli. Margines to także liczne cykle poświęcone literaturze, myśli społecznej, filozofii czy kulturze alternatywnej.

Na rok 2013 przypadła nieco mniejsza liczba nowych spektakli, ale był to też czas dla teatru przełomowy. Do listopada 2013, w związku z rewitalizacją i modernizacją zabytkowego budynku, zmuszony był do funkcjonowania poza swoją siedzibą - przez trzy lata teatr działał w siedzibie zastępczej, w pawilonie handlowym wśród bloków osiedla "Pojezierze". Niezbyt wygodną sytuację przekuto w coś pozytywnego. Swoimi działaniami teatr próbował przekonać do siebie tę część publiczności - "publikę" - której do tej pory, dosłownie i metaforycznie, do teatru było za daleko.

Generalny i przeprowadzony z sukcesem remont teatru (i właściwie pierwszy poważny remont od początku jego istnienia) przywrócił gmachowi blask. Z jednej strony wydobył przedwojenne zdobienia, z drugiej pozwolił wyposażyć teatr w najnowocześniejszy sprzęt i w pełni przystosować dla widzów niepełnosprawnych. Jednak teatr boryka się z kłopotami finansowymi. Jego planowany budżet na rok 2015 (7 246 500,00 zł) jest mniejszy o ponad pół miliona złotych w stosunku do roku 2014 (7 897 000,00 zł).

Teatr od ośmiu lat organizuje Międzynarodowy Festiwal Teatralny "Demoludy", którego kuratorem jest Marcin Zawada. Celem imprezy jest przybliżenie twórczości teatralnej i kultury krajów dawnego bloku wschodniego - to w Olsztynie po raz pierwszy w Polsce gościły przedstawienia Radu Afrima czy Yany Ross.

Dyrektor naczelny i artystyczny teatru Janusz Kijowski - znany i ceniony reżyser filmowy - jest jednocześnie dyrektorem działającego przy teatrze Studium Aktorskiego im. Aleksandra Sewruka, które rokrocznie kończy około dziesięciu absolwentów. Już od I roku studenci mają okazję oswajać się ze sceną i grać dla prawdziwej publiczności pod okiem doświadczonych reżyserów i pedagogów. Studium zapewnia też stały ruch w zespole, pozwala wyławiać ciekawe osobowości. Jednak osobowości nie brak wśród doświadczonych aktorów, by wymienić nazwiska Ireny Telesz-Burczyk, Joanny Fertacz, Marzeny Bergmann, Mileny Gauer oraz Artura Steranki, Macieja Mydlaka, Grzegorza Gromka czy Marcina Kiszluka.

Teatr angażuje się również w projekty edukacyjne. W minionym sezonie młodzi widzowie Internetowego Teatru TVP obejrzeli produkcję Teatru Jaracza - "Stawiam na Tolka Banana" w reż. Piotra Ratajczaka. Spektakl zakwalifikowano także do programu Teatr Polska, dzięki czemu teatr mógł dotrzeć do mniejszych ośrodków województwa (m.in. Braniewa, Morąga czy Mrągowa).

Na jesień 2015 planowane są obchody rocznicy 90-lecia istnienia teatru w Olsztynie. Oprócz premiery na Dużej Scenie w reżyserii Michała Kotańskiego, planowane są spotkania, wystawy oraz wydanie jubileuszowego albumu.

Dominika Szmyt

***

Olsztyn: Olsztyński Teatr Lalek

Olsztyński Teatr Lalek jest instytucją kultury łączącą w sobie dwa żywioły - artystyczny i edukacyjny. Początek roku 2014 to czas obchodów 60-lecia istnienia teatru - świętowano rocznicę pierwszej premiery zrealizowanej jeszcze przez Stowarzyszenie Teatru Kukiełkowego Ziemi Warmińsko-Mazurskiej "Czerwony Kapturek". Przez sześć dekad widzowie mogli zobaczyć ponad 240 premier, przede wszystkim dla najmłodszej widowni. Choć także i dla starszej - od roku 2000 istnieje oficjalnie Scena dla Młodzieży i Dorosłych. Od lipca 2005 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru jest Zbigniew Głowacki, wybrany na to stanowisko w drodze konkursu.

Pomimo różnorakich niedogodności, takich jak brak odpowiedniego zaplecza lokalowego (wynajmowany magazyn znajduje się w dużej odległości od siedziby, brak odpowiednio przystosowanej sali prób) czy obniżona dotacja Urzędu Miasta w Olsztynie (wpływająca na ograniczenie liczby premier), jakość spektakli jest ciągle na bardzo wysokim poziomie. Przykładem Na Warmii dawno, dawno temu w reżyserii Zbigniewa Głowackiego. Jest to adaptacja trzech opowieści warmińskiej poetki i pisarki Marii Zientary-Malewskiej. Przedstawienie pokazano m.in. podczas XXXIII edycji WST czy na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalkowych PIF w Zagrzebiu (2013), gdzie za animację nagrodzono zespół aktorski (Hanna Banasiak, Jagna Polakowska i Roman Wołosik), Ireneusz Salwa odebrał zaś nagrodę za projekt lalek nawiązujących do prostych dziecięcych zabawek.

Zauważona została również premiera Sceny dla Młodzieży i Dorosłych - "Historia całkiem zwyczajna" Marii Łado w reż. Petra Nosálka. Przedstawienie uznano za najlepszy spektakl dla dorosłych podczas Festiwalu Teatrów Ożywionej Formy "Maskarada" w Rzeszowie. Anna Kukułowicz otrzymała tam nagrodę za najlepszą rolę kobiecą. (Spektakl pokazano uczniowskiej publiczności w kwietniu 2014 w ramach Internetowego Teatru TVP).

Przedstawienia stają się pretekstem do organizowanych potem lekcji teatralnych, rozmów, spotkań z ich twórcami. Młodych widzów zaprasza się za kulisy - poznają różne rodzaje lalek, zaplecze teatru i jego ukryte mechanizmy. Edukacji sprzyjają ponadto funkcjonujące przy teatrze: Szkolna Rada Teatralna i Rada Nauczycieli. Ta pierwsza angażuje dzieci i młodzież z Olsztyna oraz okolic w różne działania artystyczne, poszerza ich wiedzę na temat historii teatru, realizuje także spektakle amatorskie. Druga rada wspiera nauczycieli szczególnie zainteresowanych edukacją teatralną, którzy mają także okazję uczestniczyć we wszystkich premierach OTL.

W poprzednich latach pod opieką kierownika literackiego OTL Małgorzaty Pietrzak i nauczycielki gimnazjum Magdy Wróblewskiej funkcjonowała Międzyszkolna Rada Gazety Teatralnej OTL. Pisane przez uczniów artykuły ukazywały się co miesiąc jako dodatek do "dorosłej" "Gazety Olsztyńskiej".

Od osiemnastu lat OTL organizuje Olsztyński Tydzień Teatrów Lalkowych "Anima", przegląd przedstawień z Polski i z zagranicy (w 2014 roku m.in. z Wrocławia, Rzeszowa, Warszawy, Magdeburga). Tutaj też angażuje się młodzież: Szkolna Rada Teatralna złożona z uczniów podstawówek i gimnazjów przyznaje swoją nagrodę honorową.

Następny sezon może wiązać się ze zmianą dyrekcji, gdyż Urząd Miasta w Olsztynie rozpisać ma kolejny konkurs. Na razie teatr czeka na decyzję władz.

Dominika Szmyt

***

Elbląg: Teatr im. Aleksandra Sewruka

Teatr im. Aleksandra Sewruka jest teatrem repertuarowym, prezentującym różnorodny repertuar, kierowany zarówno do dorosłej, jak i do młodszej publiczności. Z teatrem współpracuje zróżnicowana stawka reżyserów. W ostatnich latach to m.in. Janusz Wiśniewski (Balladyna), Konrad Szachnowski ("Skąpiec"), Giovanny Castellanos ("My, dzieci z Dworca Zoo") czy Katarzyna Deszcz ("Opowieść o zwyczajnym szaleństwie").

Często do Elbląga wraca Andrzej Ozga, który na małej scenie przygotowuje popularne wśród publiczności przedstawienia muzyczne z piosenkami Agnieszki Osieckiej, Marka Grechuty, a ostatnio z tekstami Tuwima ("Tuwim bez cenzury"). Za ten spektakl teatr otrzymał Nagrodę "Złotego Liścia" na XI Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Retro im. Mieczysława Fogga.

Z teatrem współpracują twórcy zagraniczni m.in. Rosjanin Grigorij Lifanov ("Mistrz i Małgorzata") czy Islandka Maria Arnadottir ("Wariacje enigmatyczne"). Dziesięć lat temu teatr nawiązał współpracę z Akademickim Teatrem Dramatycznym w Tarnopolu na Ukrainie. W efekcie w Elblągu reżyserował Wiaczesław Żiła (jednoaktówki Czechowa i "Policję" Mrożka), a dyrektor elbląskiego teatru Mirosław Siedler - w Tarnopolu. Kontakty trwają. W 2014 roku podczas XII Narodowego Festiwalu "Tarnopolskie Wieczory Teatralne. Debiut" prezentowano "Dzieła wszystkie Szekspira" w nieco skróconej wersji w reż. Lesława Ostaszkiewicza, jednego z czołowych aktorów teatru. Z Tarnopola aktor przywiózł nagrodę za debiut reżyserski.

Teatr organizuje projekty międzynarodowe. W 2011 roku w ramach projektu polsko-brytyjsko-portugalskiego wystawiono Burzę Szekspira. W 2013 w ramach projektu "Dialog multikulturowy - multikulturowe teatry - wzmocnienie integracji społecznej i kulturowej obszarów granicznych" - realizowanego w ramach Programu Współpracy Transgranicznej Litwa - Polska - Rosja 2007-2013 współfinansowanego ze środków unijnych - trzy teatry: Obwodowy Teatr Dramatyczny w Kaliningradzie, Teatr Muzyczny w Kłajpedzie i Teatr im. Aleksandra Sewruka, wystawiły wspólnie Romea i Julię w reżyserii Mirosława Siedlera w międzynarodowej obsadzie.

Zgodnie ze statutem dyrektora naczelnego teatru powołuje i odwołuje Zarząd Województwa Warmińsko-Mazurskiego. Obecny dyrektor naczelny i artystyczny, aktor Mirosław Siedler, kieruje teatrem od 1 stycznia 2004 roku - z przerwą między styczniem a lutym 2014 roku wymuszoną organizacją konkursu na stanowisko dyrektora.

Początkowo władze województwa planowały przedłużyć kadencję dyrektora bez konkursu. Jednak oskarżycielski anonimowy list przeciw dyrektorowi Siedlerowi (skierowany m.in. do ministra kultury) spowodował, że zdecydowano się na organizację konkursu. Ostatecznie spośród siedmiu kandydatów wybrano Mirosława Siedlera - na pięcioletnią kadencję. W roku 2014 dyrektora odznaczono Srebrnym Krzyżem Zasługi za działalność na rzecz kultury polskiej.

Od lat osiemdziesiątych (z przerwami) teatr organizuje festiwal Elbląska Wiosna Teatralna. Od roku 2012 elbląski teatr współpracuje także z Pasłęckim Ośrodkiem Kultury, organizując Pasłęcką Wiosnę Teatralną. Teatr im. Aleksandra Sewruka od minionego sezonu jest także jednym z dziewięciu krajowych koordynatorów akcji "Dotknij Teatru", organizując dla mieszkańców województwa warmińsko-mazurskiego szereg imprez okołoteatralnych. Obok działalności artystycznej, teatr inicjuje szereg projektów o charakterze edukacyjnym, m.in. warsztaty teatralne dla grup przedszkolnych i uczniów szkół, lekcje tematyczne. We współpracy z Warmińsko-Mazurskim Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli w Elblągu organizowany jest także kurs dla nauczycieli pod hasłem "Mój warsztat teatralny".