W kolorze wyblakłym
NAJNOWSZA premiera w Teatrze Komedii ma atuty reklamowe. "Kolor niebieski" - sceniczna adaptacja opowiadań Michaiła Zoszczenki - nie tylko pragnie zaspokoić potrzebę publiczności, nadal czekającej na dobrą, współczesną twórczość komediową, ale również prezentuje znany i wysoko ceniony u nas nurt radzieckiej satyry społeczno-obyczajowej. Przy tym jest kolejną premierą - po dwóch udanych: "Gwałtu co się dzieje" i "Baba-dziwo" - teatru, wchodzącego w nowy etap rozwoju. Od półtora sezonu kierownikiem artystycznym żoliborskiej sceny jest Olga Lipińska.
Teatralny "Kolor niebieski" (pod tym samym tytułem ukazała się u nas książka tegoż autora) wyraźnie wskazuje, że Zoszczenko nie przypadkiem wybrał formę krótkiego opowiadania: mieści ona najpełniej obserwacje, zaczerpnięte z życia powszedniego, mieniącego się odcieniami szarości, z którego satyryk umiejętnie wyławiał wszelkie śmiesznostki i nielogiczności...
I cały urok jego krótkich, satyrycznych obrazków zawierał się właśnie w stylu, w ironii połączonej z liryzmem, w życzliwym stosunku do człowieka, uwikłanego w sieć komplikacji i absurdów, utkaną przez innych: biurokratów, cwaniaków hochsztaplerów, obiboków zaniedbujących swoje obowiązki. Dopiero lektura jego lakonicznej i posługującej się trafnym porównaniem i skrótem prozy, czytanej przy udziale wyobraźni czytelnika, jego doświadczeń i obserwacji, sprawia przyjemność, wzbudza śmiech.
Scena ukonkretniła sytuacje i bohaterów Zoszczenki; a przy tym spłaszczyła obserwację społeczno-obyczajową, odebrała urok literaturze, która z natury swej nie niesie spięcia dramatycznego ani żywej akcji. Na scenie pozostała sama tylko treść, wyrażona krótkimi skeczami - mało zresztą już oryginalnymi.
I nie umniejszyli uczucia niedosytu aktorzy, którzy robią wszystko, by jakoś te scenki ożywić, uaktualnić, by wyostrzyć realność satyry. Autorem scenariusza i reżyserem jest Jewgienij Korin - student warszawskiej PWST. "Kolor niebieski" okazał się nienajlepszym wyborem, ale wykazał że reżyser ma wszelkie podstawy, by następnym razem sięgnąć do bogatych zasobów literatury rosyjskiej i radzieckiej po oryginalny, satyryczny utwór sceniczny.