Artykuły

I to nie jeden, a dwa w koncertowym wykonaniu zespołu Teatru Dramatycznego. Tego samego zespołu, który nie bardzo mógł się pozbierać przez ostatnie sezony, a nagle pod wodzą Piotra Cieś­laka wystrzelił premierą, że daj Boże zdrowie...

Punktem wyjścia były dwie jed­noaktówki. "Wesele" Antoniego Czechowa napisane w 1890 r., i "Wesele u drobnomieszczan" Bertolta Brechta, pochodzące z 1926 r., Sztuki są bliźniaczo do siebie po­dobne - ten sam uroczysty ob­rzęd u zwykłych szarych ludzi, któ­rzy w tym wielkim dniu pragną się wydać lepszymi, godniejszymi, pragną zapomnieć o gorszej, wstydliwej stronie medalu... Nie­stety, pospolitość skrzeczy - kompromitacja ludzi, uczuć i sytua­cji jest tylko kwestią minut. Zestaw osób na tej uroczystości jest banal­nie podobny, bo jakżeby inaczej?... Państwo młodzi, rodzice, przyjacie­le... Zabawa i urok tego spektaklu zawiera się w możliwości porów­nań. Ci sami aktorzy grają bowiem odpowiadające sobie postacie: Małgorzata Rudzka - pannę mło­dą, Jacek Sobieszczański - pana młodego, Janina Traczykówna (wi­tamy po latach!), matkę etc. Po trwającej kwadrans między Cze­chowem a Brechtem przerwie - wszyscy bez wyjątku dokonują cu­dów transformacji charakteryzacyjno-charakterologicznej. I tak Rudz­ka z niespełna rozumu dzieweczki u Czechowa przeistacza się we wrednego, kłótliwego babusa u Brechta; Sobieszczański z intere­sownego pantoflarza - w groźne­go i niesamowitego intryganta... Wystudiowany sex appeal Ale­ksandry Koniecznej -rozśpiewa­nej akuszerki u Czechowa i żony u Brechta - to radość dla oka i ucha... Wszyscy, bez wyjątku wszyscy są bezbłędnie sprawni i komiczni.

A jednak sarkastyczny Brecht w wydaniu ekspresjonistycznym le­piej się udał Cieślakowi niż rodza­jowy wujaszek Czechow, który nieco rozłazi się w szwach, mimo świetnych ról. Te drobne błędy "naprawia" feeria pomysłów, tem­po i precyzja części drugiej. W su­mie - jedno z lepszych przedsta­wień sezonu.