Artykuły

Teatr Dramatyczny wystawił "Ożenek" Gogola. Przedstawienie to ma wartość nie tylko dla młodzieży szkolnej,i Gogol nie jest tylko postacią z historii literatury. Stworzył niewiele dzieł, ale za to dzieła nieza­pomniane. Iluż to współcze­snych pisarzy i dramaturgów karmi się Gogolem? A żaden z nich nie ma tej lekkości,co on,ani tak złośliwej drwi­ny przy wszelkich pozorach niewinnej zabawy,ani tej od­wagi. Zważcie, w jakich pisał czasach i w jakim kraju! Kto może mu dorównać siłą? "Ożenek" to kpina ze starego kawalera,który boi się mał­żeństwa gorzej ognia,kpina z głupiej panny na wydaniu, kpina z podstarzałych zalot­ników... Niby nic,zabawa i farsa - ale po każdym zda­niu aż wióry lecą ze świata,który na pozór ledwie został draśnięty. Mistrzostwo nie­powtarzalne.

Aleksander Dzwonkowski ja­ko Podkolesin znalazł znowu cudowną rolę,która uzupeł­nia galerie stworzonych przez niego typów o jeszcze jeden gatunek,wspaniale dopasowa­ny do jego aktorskiej osobo­wości. Komizm Dzwonkowskiego łączy się z jakimś ta­jemniczym i bardzo współ­czesnym gatunkiem liryki, śmieszy przez czułość. Drew­niany,gburowaty Podkolesin - Dzwonkowski,z pozbawio­ną wszelkiego wyrazu twarzą,wywołuje salwy śmiechu na widowni - i budzi najszczer­szą sympatię,gdy ucieka w ostatniej chwili przez okno salwując swoją kawalerską wolność i wraz z nią,co prawda,swoją kompletną bez­duszność.

Przepiękną scenografią - dekoracje i kostiumy - stwo­rzyła Ewa Starowieyska. Za pudełkiem sceny o niebanal­nych proporcjach,bardzo po­szerzonym i niskim,zawiesiła gigantyczny lukrowany pier­nik,bajecznie kolorowy - coś z cerkwi,coś z ludowych obrazków,trochę z Chagalla - trudno powiedzieć więcej,skromniej i ładniej niż w ten sposób,który wybrała.

Agafię Tichonową z wielkim humorem,dowcipnie parodiu­jąc znane gesty niektórych młodych aktorek,grała Hele­na Dąbrowska. Koczkariewa - bezinteresownego swata - brawurowo przedstawił Wie­sław Gołas.Godzi się wspom­nieć prześmiesznego Jana Świ­derskiego z całkowicie zmie­nioną osobowością,jako kon­kurenta Anuczkina.