Artykuły

- Mnie bardzo interesują młodzi reżyserzy, bo dzięki nim dzieje się coś nowego, coś świeżego. Cieszę się, że mogę uczestniczyć w tym, co proponują, bo to dowodzi, że jeszcze tak bardzo się nie zestarzałam - mówi DANUTA SZAFLARSKA, aktorka TR Warszawa.

Ja nie płaczę, ja śpiewam - te słowa z "Zakazanych piosenek" dawno przeszły do historii polskiego kina. Wypowiadająca je Danuta Szaflarska już 6 lutego usłyszy gromki śpiew na swoją cześć. Tylko jak tu śpiewać "Sto lat" komuś, kto właśnie osiągnął ten wspaniały wiek?!

Urodziła się w Kosarzyskach w Beskidzie Sądeckim, na terenie ówczesnych Austro-Węgier. Jej rodzice byli nauczycielami. Przyszła aktorka miała 9 lat, kiedy jej ojciec zmarł nagle na zapalenie wyrostka robaczkowego. Po jego śmierci wraz z matką i bratem przenieśli się do Nowego Sącza, gdzie ona zaczęła chodzić na zajęcia szkolnego kółka teatralnego. Jej wielkim marzeniem był jednak zawód lekarza, ale, niestety, studia okazały są za drogie. Wstąpiła więc do Wyższej Szkoły Handlowej w Krakowie, ale w połowie roku akademickiego poważnie zachorowała na tyfus i musiała wrócić do domu, do Nowego Sącza. Tam wkrótce podjęła decyzję, że będzie studiować aktorstwo w Warszawie.

Stolica zauroczyła ją od pierwszej chwili. Do szkoły teatralnej dostała się, choć w czasie egzaminów wyrzucono ją za drzwi. Później przypadkiem dowiedziała się, że przeszła warunkowo, bo miała... za małe oczy.

Dyplom zdobyła niemal w przededniu wojny i rozpoczęła pracę w Teatrze na Pohulance w Wilnie. W tym samym czasie, w kampanii wrześniowej 1939 roku zginął jej ukochany brat, Jerzy...

- Gdy zeszłam ze sceny, gdzie rozśmieszałam ludzi, waliłam głową o ścianę z rozpaczy - mówiła po latach aktorka.

Pocieszenie znalazła w ramionach pianisty, Jana Ekiera (99). Po ślubie przeprowadzili się do Warszawy, gdzie urodziła się ich córka, Marysia (71). Po wojnie aktorka rozstała się z mężem, który namawiał ją do porzucenia zawodu. Później wyszła za mąż za Janusza Kilańskiego (87), spikera radiowego, z którym ma córkę Agnieszkę, jednak ten związek też nie przetrwał. - Dla żadnego mężczyzny nie rzuciłabym teatru - mówiła. Dzięki tym małżeństwom ma córki i cieszy się z wnucząt, Wojciecha i Zosi. Choć gdy nadawano imię jej 32-letniemu dziś wnukowi, marzyło jej się, by był to Jerzy. Po bracie...

Polacy poznali ją, gdy w 1946 roku zagrała w "Zakazanych piosenkach", a dwa lata później w komedii "Skarb". W obu filmach partnerował jej Jerzy Duszyński (61), który przez wiele lat brany był za... jej męża.

Powojenne kino nie było dla niej łaskawe. Drobna, delikatna, nie pasowała do ról traktorzystek i robotnic. Kino upomniało się o nią dopiero w latach 70., a także ostatnio.

- Mnie bardzo interesują młodzi reżyserzy, bo dzięki nim dzieje się coś nowego, coś świeżego. Cieszę się, że mogę uczestniczyć w tym, co proponują, bo to dowodzi, że jeszcze tak bardzo się nie zestarzałam - opowiadała niedawno. W zeszłym roku mówiła, że jej marzeniem jest dożyć 100 lat. Jak widać, życzenie aktorki spełni się, choć w swoim długim życiu nieraz otarła się o śmierć.

Drobna, krucha, niejednokrotnie musiała stawić czoło złemu losowi. Grała w teatrze podczas ostrzału artyleryjskiego. W czasie powstania warszawskiego, z maleńką Marysią, przykrytą mokrą szmatą, żeby nie udusiła się od pyłu, ukrywała się po piwnicach. Potem była łączniczką.

- Na dworze wciąż słychać było wybuchy, a w gmachu architektury odbywały się koncerty. Pamiętam, jak mąż grał Chopina, a kule wpadły przez okno. On nawet nie przerwał grania - wspominała.

Przeżyła wypadek samochodowy, innym razem napadnięto ją i duszono. Miała zawał, poważną operację - wszczepienie endoprotezy. Dzisiaj jest najstarszą pracującą polską aktorką. Nadal ma świetna pamięć. Nie farbuje włosów, ale też nie potrafi... chodzić powoli.

- Trzeba się normalnie, spokojnie starzeć. Każdy wiek ma swoje radości. Nie tylko zmartwienia - mówi dostojna jubilatka.