Kto zabił Marcela?
"Osiem kobiet" w reż. Marka Mokrowieckiego w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Pisze Anita Chmara w Gazecie Pomorskiej.
Teatr Polski w Bydgoszczy zaprasza na nową sztukę. Tym razem zobaczymy rzecz pogodną i przyjemną, mimo że to... kryminał. A raczej komedia kryminalna. Kto zabił głowę rodziny, czyli dobrego, poczciwego Marcela? Już od jakiegoś czasu teatr prowadzi akcję promocyjną - Bydgoszcz została zaklejona plakatami ze znakami zapytania i hasłem "Kto zabił?". Jeśli ktoś chce rozwikłać tę trudną zagadkę, musi oczywiście udać się do teatru.
Podejrzanych jest aż osiem kobiet, zamkniętych w wykwintnej rezydencji. Odcięte od świata (bez telefonu i samochodu, które ktoś celowo zepsuł), szukają mordercy. Szukają - dodajmy - między sobą. Podejrzane są wszystkie, bo każda tai przed światem jakąś tajemnicę. Każda ma motyw. Zatem kto zabił? Córki, żona, pokojówki, a może siostra albo teściowa? "Osiem kobiet" Roberta Thomasa w reżyserii Marka Mokrowieckiego to sztuka niewątpliwie zabawna. Doskonale nadaje się na zimowe wieczory. Wartka akcja nie znuży. Gorzej, jeśli ktoś już widział film - wtedy oczywiście rzecz nie będzie tak interesująca, gdyż w tej sztuce finał jest dość nieoczekiwany i stanowi puentę dla wszystkich wydarzeń.
Przedstawienie ujmuje staranną scenografią i świetnie dobranymi kostiumami. Jest też dość sprawnie poprowadzone. Aktorsko to trudny spektakl - ale trzeba powiedzieć, że nasze panie świetnie sobie z nim radzą. Zwłaszcza Małgorzata Trofimiuk jako ciotka Augusta, niepoprawna obłudnica i hipochondryczka, budzi powszechny entuzjazm (na premierze zebrała bardzo gorące oklaski). Podoba się też Małgorzata Witkowska jako Pierette - kobieta wyzwolona i z bujną przeszłością, Magdalena Kusińska jako Starsza Pani (okropnie skąpa) oraz Katarzyna Dudzińska jako Luiza (wyuzdana pokojówka). Może chciałoby się trochę więcej przewrotności, tajemniczości i napięcia. Trochę mniej realistycznych zachowań, a więcej stylizacji? Ale to szczegóły. Tak czy owak jest to po prostu sztuka, która potrafi rozbawić. I widać, że nikt tu nie pracował na pół gwizdka.
