Bolesław Jankowski. Wspomnienie
Mija już drugi rok od śmierci naszego nieodżałowanego kolegi. Bolesław Jankowski zapisał się złotymi zgłoskami na kartach historii polskiego życia muzycznego nie tylko jako śpiewak solista na scenach polskich i europejskich czy reżyser wybitnych dzieł operowych, ale również jako kierownik i dyrektor artystyczny wielu teatrów operowych. Wprowadził wielkie grono śpiewaków, kompozytorów, literatów i realizatorów przedstawień operowych na polskie sceny. Był także pedagogiem, nauczycielem akademickim, prodziekanem Wydziału Wokalno-Aktorskiego, wychowawcą młodzieży mającym w swym dorobku grupę przez siebie wykształconych solistów operowych o znaczących już dziś nazwiskach. Był też aktywnym działaczem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, w którym dał się poznać jako postać bardzo kreatywna, koleżeńska i oddana sprawom środowiska.
Bolesław Jankowski całą edukację muzyczną i ogólną przeszedł we Lwowie, gdzie w 1944 roku ukończył studia w Konserwatorium Lwowskim i otrzymał dyplom magisterski. Tam też 30 sierpnia 1944 roku, po wykonaniu arii z opery "Bal maskowy" G. Verdiego, został przyjęty do zespołu Opery Lwowskiej jako solista. I to był początek jego drogi artystycznej. We Lwowie śpiewał do 1946 roku. Potem były kolejne teatry: Opera Krakowska (1947-48), Opera Warszawska (1948-1957), Teatr Miejski - Opera w Bazylei (1958-62), Państwowa Opera w Berlinie (1961 -62), Opera Miejskich Scen Miasta Hanzeatyckiego w Lubece (1961-68), Teatr Krajowy w Hanowerze (1962-66), Teatr Krajowy w Kilonii (1962-66).
Studiując dorobek artystyczny naszego przyjaciela, można stwierdzić, że dokonywał on niezwykle trafnych wyborów repertuarowych. Bolesław Jankowski miał w swoim repertuarze wiele partii barytonowych. Wielokrotnie śpiewał w swoich ulubionych operach, takich jak: "Eugeniusz Oniegin", "Rigolletto", "Traviata". Do partii, które artyście przyniosły największą satysfakcję, zaliczyć należy rolę tytułową w dwóch inscenizacjach "Falstaffa" wykonywaną w operach w Bazylei i Lubece oraz postać w dziele "Wozzeck" A. Berga - partia z gatunku "seria", wymagająca daleko posuniętej identyfikacji z tworzoną postacią. Rola ta była dla Bolesława Jankowskiego ukoronowaniem dorobku artystycznego.
Przejście tak wspaniałej i trudnej drogi oraz studia, jakie odbył w latach 1950-53 na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie pod kierunkiem Leona Schillera, pozwoliły mu na podjęcie pracy również w charakterze reżysera teatrów operowych. Reżyserował m.in. "Rigoletto" G. Verdiego (1955), "Halkę" St. Moniuszki (1966 - pierwsza realizacja w RFN), "Eugeniusza Oniegina" P. Czajkowskiego (1967), "Falstaffa" G. Verdiego (1968), "Arabelle" R. Straussa (1969), "Borysa Godunowa" M. Musorgskiego (1972), "Porgy and Bess" G. Gershwina (1973), "Normę" Belliniego (1975), "Damy i huzary" Ł. Kamieńskiego (1980). Witalność artystyczna Bolesława Jankowskiego przejawiała się nie tylko w tym, że był wybitnym śpiewakiem operowym, reżyserem, od wczesnych lat kariery scenicznej kierował również wieloma ośrodkami operowymi. Był kierownikiem artystycznym Opery Objazdowej w Warszawie (1954-56), Operetki Śląskiej w Gliwicach (1957-58), Opery Śląskiej (1967-71), dyrektorem Opery Śląskiej (1970-71), Opery Wrocławskiej (1971-75), zastępcą dyrektora ds. artystycznych Teatru Wielkiego w Warszawie (1984-1985). Bolesław Jankowski był również pedagogiem. Zajęcia prowadził w PWSM w Katowicach (1968-71), PWSM we Wrocławiu (1971-74), a od 1974 do 1982 w Akademii Muzycznej w Warszawie, gdzie w latach 1978-81 był prodziekanem Wydziału Wokalno-Aktorskiego. Jako działacz społeczny był bardzo aktywnym członkiem SPAM. Przez kilka kadencji pełnił odpowiedzialną funkcję przewodniczącego Sekcji I Solistów i Dyrygentów. Wywierał duży wpływ na kierunki i sposób działania tego związku twórczego.
Już niejako u schyłku swojej niezwykle aktywnej drogi zawodowej wykazał się nadzwyczajną energią, będąc inicjatorem i współorganizatorem, razem z Wydziałem Handlu Zagranicznego SGH w Warszawie, Podyplomowego Studium Menadżerów Kultury - w pierwszych edycjach wyłącznie dla środowiska muzycznego.
Wszystkie zaprezentowane tu w skrócie obszary czterdziestoletnich działań Bolesława Jankowskiego dla dobra kultury polskiej stawiają naszego znakomitego kolegę w rzędzie postaci wybitnych, znanych, zasłużonych zwłaszcza dla polskiego środowiska muzycznego.
Dziękujemy Ci za to, Drogi Przyjacielu.
