Co z tym Majdanem?
"Dzienniki Majdanu" w reż. Wojtka Klemma w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Pisze Łukasz Maciejewski w tygodniku Wprost.
To ważna premiera. "Dzienniki Majdanu" otwierają kolejny, oby szczęśliwszy, rozdział w historii Teatru Powszechnego. Ostatnie lata były dla tej sceny właściwie stracone. Niegdyś budzący żywe emocje, gromadzący tłumy widzów, nie miał wiele do zaproponowania. Aktorskie konflikty, co najwyżej letnie premiery, brak ważnych nazwisk reżyserskich na afiszu. Teraz wszystko ma się zmienić. Z pojawieniem się w Powszechnym nowego dyrektora Pawła Łysaka, który - w duecie z Pawłem Sztarbowskim - odpowiada za spektakularny sukces Teatru Polskiego w Bydgoszczy, pojawiły się nadzieje na odbudowanie nadwątlonego prestiżu praskiej sceny. "Dzienniki Majdanu" Natalii Worożbyt w reżyserii Wojciecha Klemma to swego rodzaju manifest nowej ekipy. Powszechny będzie odtąd teatrem zaangażowanym. Chce mówić o najszerzej dyskutowanych problemach, stale rozdrapywać rany.
Zaczyna się jak w nowoczesnym teatrze tańca. Okrążający scenę aktorzy w rolach ukraińskich rewolucjonistów wkładają kolejne warstwy ubrań. Trzeba się zabezpieczyć przed najgorszym: kolejne warstwy odzieży, kolejne warstwy strachu i odwagi. Wracamy na Majdan. Trzeba wykrzyczeć, wyśpiewać, rozliczyć się z rewolucją. Pierwsza premiera w Teatrze im. Zygmunta Huebnera jest ambitna, ale spełniona jedynie połowicznie.
Aktorzy Powszechnego, przyzwyczajeni do tradycyjnego repertuaru, z niewielkimi wyjątkami (brawa dla Pauliny Chruściel i Michała Sitarskiego) z trudem przyswajają nową formułę. Z kolei Klemm po raz kolejny zapomina, że tekst jest jedynie jednym z elementów artystycznej wizji. Nie da się zagadać problemu, nawet jeżeli wylewające się ze sceny frazy brzmią ostro i bezceremonialnie, a choreografka Efrat Stempler zrobiła wszystko, żeby równoległym bohaterem Majdanu był antytaniec - ciągły ruch, rewolucyjna gorączka. Im jednak gwałtowniej na scenie, tym letniej na widowni. Majdan nie ożył.
