Niezawodny Fredro
Jak dotychczas nasza telewizja wytrzymuje tempo. Nie ma tygodnia, aby Teatr TV nie wystąpił z nową premierą, a bywało również i tak, iż było tych premier w jednym tygodniu kilka. Rzecz u nas bez precedensu. Nie tak dawne przecież to czasy, kiedy przez wiele tygodni wyglądaliśmy z utęsknieniem w programie telewizyjnym jakiejś nowej sztuki, a tymczasem (w najlepszym wypadku) częstowano nas telerecordingiem. Co ważniejsze, dobór sztuk jest obecnie znacznie bardziej urozmaicony. Sięga się do klasyki, lecz sięga się również do repertuaru współczesnego. I wreszcie jeszcze jedna pochwała: znacznie rzadsze są transmisje z teatrów. Wbrew pozorom jest to rzeczywiście pochwała. Transmisje z teatrów nie zawsze mogły sprostać wymogom telewizji (pewne trudności w operowaniu kamerami, przerwy, inna atmosfera itp.).
Tym razem Teatr TV sięgnął do niezawodnego Fredry. Zobaczyliśmy jego komedię z późniejszego okresu (tj. pisaną w latach, kiedy nasz największy komediopisarz nie wystawiał, ani nie wydawał drukiem swoich sztuk): "Wielki człowiek do małych interesów". Fredro jest zawsze niezawodny, a ogromna większość jego komedii wytrzymuje z powodzeniem wszystkie próby czasu. Tak było i w tym wypadku. Czyż w naszej dobie nie ma różnych Jenialkiewiczów, trwoniących swoją energię, swoje umiejętności na różne chimeryczne "interesy", usiłujących (jakże nieudolnie) przeprowadzać swoje plany, które przy konfrontacji z życiem biorą w łeb. Wydaje mi się, iż "Wielki człowiek" może być z powodzeniem odczytany dzisiaj tak, jak był odczytany przed 50 czy 80 laty.
Reżyser komedii, Maria Wiercińska, wystawiła sztukę z pietyzmem, nie uciekając się do żadnych nowoczesnych chwytów. Trzeba to zapisać na jej dobro. Uważam również dobór wykonawców za bardzo trafny (zwłaszcza W. Glińskiego w kapitalnej roli zahukanego, nieśmiałego Dolskiego i T. Bartosika w roli Jenialkiewicza). Niestety, spektakl był stanowczo pozbawiony tempa, rozwleczony i trochę rozgadany. A tym samym wiele stracił.
