Artykuły

Natomiast przykrą niespodziankę sprawiła następna premiera tej sa­mej sceny. Inscenizacja "CUDZOZIEMCZYZNY" Fredry, z piosenka­mi i dygresjami Wojciecha Młynar­skiego, z muzyką Jerzego Derfla - to zdecydowany niewypał.

Reżyser Barbara Kilkowska robi wrażenie, że nie lubi tej sztuki i że Fredro ją potężnie nudzi. Bez trudu przekonuje widzów o tym, że "Cudzoziemczyzna" to straszna ramota. Nie ożywiły Fredry piosenki Mły­narskiego, wśród których znalazła się powszechnie znana - "Lubię wrony". Dygresje trójki aktorów, chyba ze względu na niedoskonałość warsztatową - rażą natręctwem i skutecznie rozbijają i tak wątłą akcję. Tym bardziej, że w montażu fredrowskich tekstów "Trzy po trzy" (Teatr Narodowy), wystawiony został fragment tejże "Cudzoziemczyzny". Ale jak! Lekko, dowcipnie, inteli­gentnie. Wydaje się niemal, że to dwie różne sztuki.

Przedstawienie w Teatrze Rozma­itości przeznaczone jest głównie dla młodego widza. W tym kształcie nie zjednuje jednak przyszłych miłośni­ków teatru. Wręcz odwrotnie - ma szansę zrazić na długo do Fredry, do lektury, do teatru. A jeszcze nie­dawno młodzież z własnej woli ba­wiła się na "Damach i huzarach" na "Ślubach panieńskich", trochę wcześniej na "Dożywociu" z Łom­nickim. Bo te sztuki wystawiane by­ły z przekonaniem, że Fredro jest wybornym komediopisarzem.

Także wielce kontrowersyjna "Balladyna" świadczy niezbicie o tym, że jest to frapujący materiał teatralny. Publiczność zawsze poz­na czy reżyser lubi autora, czy też jest nim śmiertelnie znudzony. Ha­nuszkiewicz krytykowany jest za niesforne pomysły. Ale nikt nie od­mawia mu pasji, z jaką rzuca się do nowych teatralnych odkryć. Choć czasem światoburczych, choć woła­jących o pomstę do nieba. A jednak zawsze interesujących scenicznie. Śmiertelnym grzechem teatru jest nijakość i nuda. Tego Hanuszkiewiczowi zarzucić nie można.