Przegląd prasy
"Warszawski neorealizm"
W tejże POLITYCE znajdujemy ciekawy artykuł Zygmunta Kałużyńskiego o tzw.realizmie komponowanym Leona Schillera, którego odrodzenie widzi autor w spektaklu Teatru Dramatycznego w Warszawie. Chodzi o "Parady" Potockiego, sukces sezonu,w reżyserii Ewy Bonackiej,inscenizowane przez Władysława Daszewskiego,jednego z najbliższych "ludzi Schillera" w okresie międzywojennym. Interesujący się najlepszymi tradycjami teatru polskiego znajdą w tym artykule moc interesujących informacji. Ale Kałużyński 1) - niepotrzebnie odsądza"Parady'-od wartości literackiej(widać dawno nie czytał "Straconych zachodów miłości" Szekspira, oraz niektórych drobiazgów Moliera).2) - Doszukując się elementów "polskiej szkoły",słusznie przeprowadza między wierszami swoisty paralelizm postawy,teatru ongiś i dziś, lecz w ten sposób powstaje jakieś zawężenie możliwości pozytywnych "realizmu komponowanego". A przydałby się nam jakiś rydz,lepszy niż nic.
