Dwie ciotki Karola, czyli zabawny spektakl w Kwadracie
"Ciotka Karoloa 3.0" w reż. Andrzeja Nejmana w Teatrze Kwadrat w Warszawie. Pisze Jan Bończa-Szabłowski w Rzeczpospolitej.
XIX-wieczna komedia na scenie warszawskiego Kwadratu nabiera nowego blasku - pisze Jan Bończa-Szabłowski.
"Ciotka Karola" w inscenizacji Andrzeja Nejmana to przykład, jak z modnej niegdyś, ale dziś nieco trącącej myszką komedii przygotować zabawne, pełne wdzięku przedstawienie. Ogląda się je z prawdziwą radością.
Andrzej Nejman okazał się nie tylko prężnym dyrektorem menedżerem, ale też obdarzonym fantazją reżyserem. Co ciekawe: nie wybrał na reżyserski debiut modnej farsy, lecz nieco zapomnianą komedię "Ciotka Karola". W jego inscenizacji XIX-wieczna ramotka Brandona Thomasa skrzy się dowcipem, błyskotliwymi pomysłami.
Oto marzący o karierze aktorskiej lord Babbs (Michał Lewandowski), aby pomóc swym kolegom, musi wcielić się w tytułową postać owdowiałej multimilionerki, która nieoczekiwanie odwołała swój przyjazd. To uruchamia lawinę pomyłek i nieporozumień.
Pierwszym zaskoczeniem dla widzów jest fakt, że w roli narratora wystąpił Czesław Mozil. To on (w formie elektronicznej) pojawia się w gigantycznej żarówce i wprowadza widzów w świat opowieści. Robi to wszystko w takt szemranej ballady podwórkowej do słów Michała Zabłockiego.
Przez scenę Kwadratu przewija się korowód barwnych postaci. Na uwagę zasługują dwie tytułowe bohaterki. Ta fałszywa zagrana przez Michała Lewandowskiego z ironią, wdziękiem i lekkim pastiszem. Lewandowski nawiązuje tu do dobrej tradycji, bo jego poprzednikami w tej roli byli m.in. Marek Kondrat i Grzegorz Damięcki. Świetna jest też ta prawdziwa ciotka z Brazylii (skąd, jak podkreślają w sztuce, importujemy orzechy). Z temperamentem gra ją Lucyna Malec. Dopracowana w najdrobniejszym szczególe blond piękność zachwyca zwłaszcza w jednej ze scen nienagannym portugalskim. Wtedy jej dialogi tłumaczone są z offu przez Tomasza Knapika.
Powiew młodości mamy w tym spektaklu za sprawą m.in. Marty Żmudy-Trzebiatowskiej, Anny Cieślak oraz Michała Kuli. Szczególne wyrazy uznania należą się też Grzegorzowi Wonsowi oraz Wincentemu Grabarczykowi. Grabarczyk senior wcielił się w postać starego lokaja, który z niedowierzaniem przygląda się poczynaniom rozwydrzonych młokosów i próbuje ugrać z tego coś dla siebie. Reżyser Nejman wyraźnie bawi się teatrem i ma tu całkowite porozumienia ze scenografem Maciejem Chojnackim, którego projekty na oczach widzów budują się jak domki z kart.
