Aleksander Fredro. Damy i huzary.
25 XII - godz. 16.15
W roku 1932, recenzując w "Ilustrowanym Kurierze Codziennym" premierę "Dam i huzarów" Jaraczowskiego teatru Ateneum - Tadeusz Boy-Żeleński tak oto pisał: "Na kilka dni przed premierą udzielił dyrektor Jaracz jednemu z pism wywiadu. Stwierdził w nim, że od trzydziestu lat ogląda na naszych scenach Fredrę i widzi publiczność, która... ziewa. Im staranniejsze przedstawienie, im więcej pietyzmu, tym większa nuda. Celebruje się Fredrę od święta, mrozi się go jakąś bliżej nieokreśloną tradycją, jakimś stylem, konserwuje się wszystko - tylko nie wesołość. Otóż Fredro bez wesołości nie jest Fredrą, choćby wszystkie uboczne okoliczności były zachowane najstaranniej. Jaracz postanawia tedy w swoich "Damach i huzarach" gwizdnąć na tradycję i dać - wesołego Fredrę." I poprzyprawiał Jaracz huzarom olbrzymie nochale, zacnym ciotkom olbrzymie dał peruki, wszystko to ukazał w ostrych, soczystych barwach nadając całemu spektaklowi rwące tempo. Wywołał śmiech na widowni i oburzenie wśród widzów związanych z inną tradycją fredrowskich inscenizacji. Różne bowiem bywały propozycje stylu fredrowskiego. "Damy i huzary" grywano jako sztukę serio i jako komedię satyryczną. Zawsze jednak, mimo różnych pomysłów reżysera, inscenizatora, docierał do widzów opromieniający ten utwór ton sentymentu autora dla bohaterów błahej w istocie historyjki, podniesionej przez niego do rangi prawdziwego dzieła artystycznego. Ale jak też jest ta historyjka o spóźnionych zapędach miłosnych Majora, sentymentach młodych precyzyjnie skonstruowana, jak smakowicie przyprawiona, jakimż językiem przekazana! Klejnocik rzadkiej urody - te "Damy i huzary". I te pyszne role. W sztuce nie ma żadnego "ogona", każda rola daje pole do popisu, stwarza okazję do nakreślenia pełnej, soczystej postaci. A więc bawmy się dobrze oglądając w Teatrze TV tę uroczą komedię.
