Artykuły

Najnowsza premiera w Operze Na­rodowej "Madame Butterfly" (29 i 30 maja) przyniosła co najmniej dwa za­skoczenia. Pierwsze - że można w spo­sób naprawdę poruszający zrealizować tak zbanalizowane i melodramatyczne dzieło Giacomo Pucciniego. Drugie - że unowocześniając tę operę, można się wykazać tak znakomitym gustem, jaki zaprezentował reżyser filmowy i teatralny Mariusz Treliński (debiut na du­żej scenie operowej) z pomocą autora scenografii Borisa Kudlicki oraz ko­stiumologów Magdaleny Tesławskiej i Pawła Grabarczyka (twórców kostiu­mów do "Ogniem i mieczem" i "Pana Tadeusza"). Kiedy Treliński zapowie­dział na konferencji prasowej, że nie chce w "Butterfly" japońskiej cepelii, niektórzy obawiali się, iż premiera mo­że się stać takim skandalem, jakim było wystawienie "Strasznego dworu" Mo­niuszki przez również odżegnującego się od cepelii Andrzeja Żuławskiego. Tymczasem "Butterfly" Trelińskiego okazała się jednym z najlepszych polskich spektakli operowych ostatnich lat i chyba jedną z ciekawszych realizacji tego dzieła. Rezygnując z tradycyjnej japońszczyzny, reżyser bynajmniej nie zrezygnował z japońskości w ogóle. Więcej - jest ona pogłębiona i opiera się na fascynacji teatrem kabuki oraz... współczesnym haute couture takich pro­jektantów, jak Kenzo czy Miyake. Po­wstał spektakl wielkiej urody, pełen symboliki kształtów, barw i ruchów (przesuwania wielkich parawanów, pły­nących łodzi i okrętów). Do tych maje­statycznych, celebrujących gestów te­atralnych dostosował koncepcję mu­zyczną dyrygent meksykański Enrique Diemecke, prowadząc operę w tempach powolnych, skłaniających do kontem­placji. Akcja bynajmniej jednak nie tra­ci na dramatyczności. - To zawsze aktu­alna historia o kobiecie, która "kocha­ła za bardzo", opowieść o kłopotach z przykazaniem "nie będziesz miał cu­dzych bogów przede mną", bo Butterfly z ukochanego uczyniła sobie boga - mó­wi Treliński.