Artykuły

"Wojna i pokój" Lwa Tołstoja jest powieścią czytaną przez miliony ludzi na całym świecie, bez względu na granice, ustroje, "kur­tyny".

Na czele trójki inscenizatorów niemieckich "Wojny i pokój" stoi słynny Piscator, które­go inscenizacje w okre­sie lat trzydziestych na­szego wieku zaciążyły na obliczu teatru, podobnie jak u nas oso­bowość Leona Schillera.

Teatralna wersja "Wojny i pokoju" wy­kracza poza to, co moż­na by nazwać "przerób­ką" powieści. Autorzy scenicznej wersji zrezyg­nowali z ukazania wielu wątków fabuły powieś­ciowej, uprościli odważ­nie akcje dramatyczną. Jednocześnie jednak po­kazali nam w pełni Tołstojowski dramat wiel­kich uczuć i ludzkiego cierpienia, dramat bez­silności ludzkiej wobec tragedii wojny. Zacho­wali ideę naczelną. Cała sztuka jest jednym wielkim protestem przeciw­ko wojnie, jej bezsenso­wi i jej bezmyślnym po­twornościom.

Na skromnej scenie Państwowego Teatru Powszechnego w War­szawie, na której ujrze­liśmy prapremierą pols­ką sztuki Piscatora i spółki - "Wojna i po­kój" odniosły pełny suk­ces. Jest on zasługą całego zespołu, osiągnięty został zarówno przez re­żysera - kierowniczkę artystyczną teatru p. Irenę Babel i polskiego tłumacza - p. Zbigniewa Krawczykowskiego, scenografa - Henryka Janigę, jak i aktorów.

Na czoło wysuwa się Pierre Biezuchow. Ta­deusz Bartosik w tej roli stworzył niezwyk­le przekonywającą i prawdziwą postać szla­chetnego, wolteriańskie­go bohatera Tołstojowskiej "Wojny i pokoju".

Znakomitą postać sta­rego księcia Bołkońskiego pokazał świetny arty­sta Juliusz Łuszczewski. Młoda, nowego pokolenia aktorka, Janina Nowicka, była wzruszającą Nataszą, hrabianką Ro­stową; ze szlachetnym umiarem zagrał młodego rosyjskiego arystokratę - liberała Andrzeja Bołkońskiego - Ryszard Barycz.

Wystawienie "Wojny i pokoju" w Teatrze Pow­szechnym w Warszawie stało się naczelnym ewenementem jesienne­go sezonu teatralnego w Polsce.