Sztuka o pragnieniu bliskości
"Piaskownica" w reż. Tadeusza Bradeckiego w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze adz w Tygodniku Solidarność
Bohaterami granej w Teatrze Narodowym w Warszawie sztuki są Milka i Protazek, postaci, których wiek trudno określić. Poznają się w osiedlowej piaskownicy na jednym z warszawskich blokowisk. On, uważający się za władcę tytułowego miejsca, bawi się świetnie we własnym towarzystwie, snując niestworzone historie o dzielnym Batmanie, jego "supermegawozie" i niezbyt przyjemnym Kolesiu. Milka, pojawiając się w pobliżu piaskownicy, początkowo nie skupia uwagi Protazka. Przy próbie nawiązania kontaktu zostaje oskarżona o popsucie całej zabawy. Wydawałoby się, że z każdym spotkaniem obopólna sympatia staje się coraz mocniejsza, jednak ich relacje opierają się głównie na kłótniach o rzeczy raczej małej wagi (o zniszczenie ulubionego Kolesia: o to, że ona powiedziała, że on jest głupi). Egoistyczny Protazek cały czas tkwi w świecie swojej wyobraźni. Mimo ze może chciałby, aby Milka przyłączyła się do zabawy, to boi się to okazać.
Piaskownica stanowi dla Protazka jego terytorium. Z każdym dniem jego granice stają się coraz bardziej umowne, bohater zaczyna je zmieniać pod wpływem obecności dziewczyny, jednak me decyduje się na ich zniesienie. W innym miejscu Protazek jest mity, szarmancki, pozbawiony dyktatorskich zapędów. Zmienia się, kiedy wkracza w przestrzeń zabaw.
"Piaskownica" to sztuka o pragnieniu bliskości. Na zbliżenie nie pozwala zamknięcie się w wyimaginowanym świecie i lęk przed wpuszczeniem kogoś do środka. Protazek, próbując powiedzieć coś ważnego, tkwi w zmyślonej historii i nie zdobywa się na żadne działanie.
