Na dnie pucharu
"Władza" w reż. Jana Englerta w Teatrze Narodowym. Pisze Jacek Wakar w Foyer.
Sztuka dobrze skrojona brzmi jak obelga. Tymczasem nic z tych rzeczy. "Władza" Nicka Deara zapewne okaże się frekwencyjnym hitem. Jest w niej wszystko, czego wymagamy od tzw. wysokiego repertuaru. Dobrze poprowadzona intryga, wyraziści bohaterowie, dialogi przypominające słowny ping pong - aktorzy jak w pojedynku przerzucają się celnymi ripostami. Historyczny kostium z dworu Ludwika XIV ma ukryć kilka myśli nie nowych, ale wiecznie żywych. O zepsuciu władców, pieniącej się korupcji, rozluźnieniu moralnym, które powoduje, że zacierają się wyraźne jeszcze wczoraj granice.
Mimo kilku błędów angielskiego dramaturga i reżysera Jana Englerta (co najmniej dwie pointy, brak poważniejszych skrótów w tekście, niepotrzebne taneczne ozdobniki przy zmianach dekoracji), spektakl ogląda się znakomicie. To teatr, który niczego nie udaje. Choć rozgrywa się na niemal pustej scenie, jest efektownym widowiskiem. To pojedynek ludzi z krwi i kości, a jego
życie. Każdy lubi takie opowieści, pełne spisków, knowań, ekstremalnych uczuć - od miłości do nienawiści. To wreszcie okazja dla aktorów, by zasmakować teatru w czystej postaci, samej iluzji. Stąd znakomite kostiumy, wymuszające ton tej historii, niejako dyktujące kroki. Stąd teżjej nieco posuwisty, ale narastający rytm. Z pozoru idzie o grę o władzę pomiędzy królem (Piotr Adamczyk) a wielkim finansistą Fouquetem (Janusz Gajos). W istocie jednak rzecz jest o złudzeniach i o tej kropli goryczy, która zostaje na dnie najbardziej wykwintnego nawet pucharu. W rolach Jarosława Gajewskiego, Adamczyka, Gajosa, niemal wszystkich wykonawców czai się ta świadomość, że na końcu musi być gorzko. W ten sposób, nieoczekiwanie. "Władza" staje się opowieścią także o teatrze.
To wieczór jubileuszowy 40-lecia pracy Janusza Gajosa. Patrzenie na wielkiego aktora zawsze jest przyjemnością. Pewność i perfekcja. Spokojne mistrzostwo.
