Skok na kasę Podstoliny
"Zemsta" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Polskim w Poznaniu. Recenzja Błażeja Kusztelskiego w Gazecie Poznańskiej.
"Zemsta" w Teatrze Polskim zaczyna się jak... derby. Ściślej - jak sztuka Jarosława Abramowa "Derby w pałacu". W "Derbach" trwa remont pałacu, tutaj - zamku. Na scenie - rusztowania, kilka zabytkowych sprzętów. Rzecz dzieje się współcześnie. Cześnik to forsiasty dorobkiewicz, snobizujący prostak, któremu zamarzyła się zamkowa siedziba, więc ją remontuje. Milczek to przykład zimnego, bezwzględnego prawnika. Papkin jawi się jako bojaźliwa klucha, chociaż nosi się jak Rambo. Z kolei Perełka (szef ludzi Cześnika) jest dresiarzem z temperamentem angielskiego fagasa, a emeryt Dyndalski robi za "przynieść, podaj, pozamiataj". Spór o mur przestał być istotny, a na plan pierwszy wysuwa się intryga bardziej wyrazista: skok na kasę Podstoliny, a więc wątek matrymonialny.
Tę "Zemstę" ogląda się bez zachwytu, choć - przynajmniej momentami - z zainteresowaniem. Jest kilka scen zabawnych, jak choćby spotkanie dawnych kochanków: przestraszonego Wacława z uwodzącą go Podstoliną (Teresa Kwiatkowska), pisanie listu (Cześnik - Wojciech Kalwat i Dyndalski - Włodzimierz Kłopocki) czy wymuszanie zeznań od murarzy, kiedy rejent prokuruje w swoim laptopie skargę o rzekome pobicie. Jest wreszcie żartobliwy finał: oto Papkin puszcza "finfę", czyli... papierową strzałę (zrobioną ze swego testamentu), która wiruje nad widownią, a zgromadzeni na scenie weselnicy ględzą wprawdzie coś o zgodzie, ale bardziej zainteresowani są lotem tej strzały.
Osadzając bohaterów Fredry we współczesnych realiach, reżyser Piotr Cieplak posłużył się anachronizmem, aby uzyskać nowy efekt komiczny. Jego "Zemsta" jest więc persyflażem (co podkreśla muzyką, efektami dźwiękowymi czy dekoracjami). Wydaje się jednak, iż powinien pójść w kierunku parodii. Zatrzymał się wpół drogi, więc i efekt jest połowiczny.
Na zdjęciu: Jakub Papuga, Barbara Prokopowicz, Wojciech Kalwat.
